San Siro (II) – opis projektu

Koncepcja autorstwa Jacopo Mascheroniego przewiduje gruntowną modernizację dwóch dolnych poziomów widowni na San Siro przy jednoczesnym demontażu wszystkiego, co jest powyżej. Znika więc kultowy dach z czerwonej stali, trzeci poziom i 11 wież postawionych do obsługi trzeciego poziomu trybun.

Bryła stadionu wraca więc do kształtu z lat 1955-1987 i tu zaczynają się zmiany. Spiralne schody stanowiące fasadę otrzymują nowe, eleganckie wykończenie, a nad nimi powstaje zupełnie nowe zadaszenie, z poszyciem w formie diamentowych poduszek ETFE. W nowej formie stadion otrzymuje wysokość zaledwie 42 metrów zamiast aż 68 m w stanie obecnym.

Wykorzystując dostępną przestrzeń, zespół Mascheroniego proponuje obniżenie murawy, dzięki czemu będzie można stworzyć aż 7 kolejnych rzędów widowni. Wszystkie mają być oddane widzom płacącym najwięcej za bilety, co w połączeniu z obecnymi strefami premium pozwoli zaprosić aż 9,5 tys. tzw. klientów biznesowych, przy całkowitej pojemności poniżej 62 tys. miejsc.

Ponieważ spiralne schody nie zostawiają miejsca na rozbudowę zaplecza komercyjnego stadionu, projektanci sugerują stworzenie dwóch poziomów powierzchni użytkowych wokół stadionu (z wyjątkiem wschodniej trybuny, gdzie nie ma miejsca) w osobnej kubaturze. Jeden poziom ma być podziemny, drugi naziemny.

Całość przewidzianych prac można – zdaniem twórców – zrealizować w rozsądnym budżecie 250 mln €, znacznie skromniejszym niż ten sugerowany przez Milan i Inter dla nowej areny. Prace miałyby zająć ok. 3 lat.