Joan C. Edwards Stadium – opis stadionu

Plan wyprowadzki ze starego Fairfield Stadium pojawił się jeszcze w latach 80. Następca miał posiadać jedną zasadniczą zaletę: lokalizację na kampusie Marshall University. Uczelnia zabezpieczyła środki na początku 1989, emitując obligacje na 70 mln $ (z tego 30 mln na stadion). Dzięki temu udało się znaleźć wykonawców wiosną 1990, a budowa formalnie ruszyła w lipcu.

Wzniesienie stalowych trybun zajęło co prawda tylko rok, jednak dopiero po ich postawieniu okazało się, że… stadion jest za mały. Architekci przyznali, że popełnili błąd w obliczeniach i zamiast 30 tys. widzów trybuny mieściły ok. 28 tysięcy. Różnica powstała wskutek złego pomiaru krzesełek z oparciami w centralnych sektorach głównej trybuny.

Wyjściowy układ z dwiema trybunami wzdłuż boiska nie dał zatem oczekiwanych efektów i pierwsza rozbudowa przyszła już w 1994. Wtedy po południowej stronie stadionu stanęły wyczekiwane brakujące 2 tysiące miejsc. Wkrótce jednak południowa trybuna urosła dalej – w 2000 dorównała wysokością dwóm pozostałym, a pojemność wzrosła do ponad 38 tys. miejsc. Po północnej stronie miejsca na rozbudowę nie ma, tam od 1992 funkcjonuje główny gmach sekcji futbolowej Marshall University.

Co ciekawe, stadion należy do nielicznych nazwanych na cześć kobiety. Joan C. Edwards była filantropką, która wraz z mężem przekazała uczelni na przestrzeni lat aż 65 mln $. Jej mąż James jest z kolei patronem boiska.