Allianz Field – opis stadionu

Na lokalizację nowego stadionu piłkarskiego dla tzw. „bliźniaczych miast” w 2015 roku wybrano 14-hektarowy kwartał przy łączącej Minneapolis i St. Paul autostradzie międzystanowej nr 94. Tereny wcześniej były zajmowane przez obiekty komercyjne i zajezdnię autobusową. Działka, z której sam stadion zajmuje ok. 29 tys. m², leży niemal idealnie pomiędzy centrami obu miast i jest obsługiwana przez metro, co przemawiało za jej wyborem.

By umożliwić budowę, konieczne było usunięcie ponad 150 tys. m³ gruntu z częściowo zanieczyszczonego podłoża. To umożliwiło m.in. posadowienie boiska w niecce (ok. 6 m poniżej poziomu ulicy) i oparcie o jej zbocza części trybun, zwłaszcza dolnych sektorów wschodniej i północnej. Same prace budowlane przebiegły bardzo sprawnie, od rozpoczęcia prac ziemnych do oddania obiektu minęło 20 miesięcy. Inwestycja była w całości prywatna (choć miasto dołożyło się do prac towarzyszących, a stan dał zwolnienia z podatków). Miała pierwotnie kosztować 200 mln $, ale ostatecznie budżet wzrósł do 250 mln.

Konstrukcyjnie stadion jest prosty i w zdecydowanej większości oparty o stal, której w sumie zużyto ok. 4,6 tys. ton. Z tej puli ok. 1,7 tys. ton waży zadaszenie oraz konstrukcja podtrzymująca fasady. Dach ma łączną powierzchnię 13,5 tys. m² i chroni ok. 85% widzów, wyłączając tylko jednopoziomową północną trybunę, gdzie bryła stadionu znacząco się obniża.

Za stroną architektoniczną stoją projektanci z Populous, którzy postanowili stworzyć nowoczesną, wciąż rzadką w USA w pełni zamkniętą formę. Obiekt kryje prawie 8,7 tys. m² membrany PTFE, która za dnia ma metaliczny połysk, a nocą mieni się kolorami zależnie od wybranej iluminacji. Co ciekawe, płynne linie bryły oraz szwy membrany zgrywają się bardzo dobrze, tworząc wzór przypominający ptasie pióra (symbolem Minnesota United jest nur).

Trybuny są bardzo zwarte (najbliższe krzesełko 5,2m od murawy) i mają tradycyjny podział. Zachodnia to główna, z dwoma poziomami miejsc premium (25 boksów, 34 półotwarte loże, 4 kluby biznesowe). Na południu powstała w pełni stalowa trybuna stojąca dla 2920 widzów – o wyjątkowo stromym nachyleniu 34,9° – nazywana Wonderwall od nieoficjalnego hymnu drużyny. Północ to z kolei odkryta jednopoziomowa widownia, za którą powstał spory mikrobrowar. Na wschodzie zasiada najwięcej widzów dzięki dwóm sporym poziomom, ale całkowita pojemność 19,4 tys. miejsc to wciąż jedna z najniższych w MLS. Dlatego istnieje możliwość zabudowy górnych narożników, by przekroczyć nawet 24 tysiące.

Ciekawym rozwiązaniem jest bardzo duży zegar analogowy, który powstał za plecami widzów na północnej trybunie. To nawiązanie do tradycji europejskich tablic wyników (konkretnie tej przed przebudową na Sankt Pauli) i pierwszego stadionu klubu – NSC Stadium w Blaine – gdzie również stała tablica analogowa.

Obiekt posiada serię rozwiązań przyjaznych środowisku, od oświetlenia LED i systemu segregacji odpadów, po wydajną surowcowo konstrukcję, nasadzenie prawie 200 drzew wokół czy 400 stojaków na rowery. Najważniejszym rozwiązaniem jest jednak zamontowany pod północnym przedpolem obiektu zbiornik na deszczówkę, który ma rocznie wyłapywać ok. 7,6 tys. m³ wody na potrzeby obiektu i jego otoczenia.

Przy stadionie powstało poniżej tysiąca miejsc postojowych, ponieważ przewidziano, że – nietypowo dla USA – tylko ok. 11% kibiców będzie docierać własnymi pojazdami na mecze. Reszta ma korzystać z transportu zbiorowego, programów ride-share, autobusów wahadłowych. Docelowo nawet dostępne parkingi naziemne mają zostać usunięte na rzecz dalszej zabudowy terenu o kolejne funkcje towarzyszące.