Camp Randall Stadium – opis stadionu

Rozgrywki sportowe w miejscu dawnej bazy wojskowej Camp Randall ruszyły już w 1895 roku, zaledwie trzy dekady po zakończeniu wojny secesyjnej. Pierwotnie stały w tym miejscu drewniane trybuny, jednak w obliczu ich pogarszającego się stanu miejscowy uniwersytet zaczął planować budowę nowych sektorów z żelbetu. Uzyskanie finansowania ze środków publicznych było możliwe, bowiem w 1915 runęła część starej konstrukcji i było jasne, że inwestycja jest konieczna.

Nowy stadion otwarto w 1917 roku, po kilku miesiącach budowy. W chwili otwarcia obiekt miał nieco ponad 10 tys. miejsc do zaoferowania, część wciąż na drewnianych trybunach. Po zaledwie kilku latach pojemność przeskoczyła poziom 20 tysięcy, a w 1926 była już blisko 40 tys. widzów! Tak szybki rozwój szedł w parze z rosnącą popularnością zespołu Badgers, reprezentującego University of Wisconsin-Madison w konferencji Big Ten (NCAA).

Pierwotnie ukształtowany jako podkowa z otwartą południową stroną, obiekt rósł w różnych kierunkach. Liczba rzędów podwoiła się, po zachodniej stronie powstał drugi poziom widowni (z powodu ulicy biegnącej za nim nie może już być większy).

Trzeba było też usunąć bieżnię i dostawić kolejne rzędy (1958), a na południowym krańcu ostatecznie powstała niewielka jednopoziomowa trybuna. Dzięki tym i innym rozbudowom udało się w 2005 roku dojść do aktualnego rozmiaru ponad 80 tysięcy miejsc.

Lwia część miejsc komercyjnych na stadionie znajduje się po wschodniej stronie, podczas gdy na północnym łuku stoją najgłośniejsi widzowie z tzw. sektora studenckiego. Jest znany dzięki nietypowej tradycji odgrywania piosenki „Jump around” po trzeciej kwarcie, która pozwala na chwilę rozruszać cały obiekt.