Opis: Stamford Bridge

Stadion otwarto w 1877 roku, jednak przez pierwsze dekady służył zawodom lekkoatletycznym. Dopiero w 1905 roku właściciel obiektu utworzył Chelsea po tym, jak Fulham odmówiło gry w tym miejscu ze względów finansowych. Obiekt w swej pierwotnej formie mieścił ok. 100 tys. widzów, z których jednak ogromna większość musiała stać na wysokich nasypach wokół bieżni. Tylko główna trybuna, w dużej mierze wzniesiona z drewna, dawała zadaszenie i ławki dla ok. 5 tys. osób. Trybuna zaprojektowana przez Archibalda Leitcha była dokładną kopią innej, wzniesionej uprzednio na pobliskim Craven Cottage.

W kolejnych dekadach obiekt przechodził wiele zmian, z których jedna, prowadzona w latach 1970. o mały włos nie doprowadziła do upadku klubu. Powstała wtedy nowa trybuna wschodnia, ale jej koszty rosły w zastraszającym tempie i nie tylko nie wystarczyło na pozostałe, ale klub stanął na krawędzi. Część stadionu wyłączono z własności klubu i trafiła w ręce deweloperów Marler Estates. Dopiero po upadku firmy na początku lat 1990. udało się odzyskać kontrolę nad całym stadionem. By więcej nie trafił w niepowołane ręce, powołano Chelsea Pitch Owners – złożoną głównie z kibiców organizację udziałową.

Co ciekawe, w sezonie 1984-85 między boiskiem a trybunami pojawiło się ogrodzenie... pod napięciem. Jednak władze miasta nie zgodziły się na taką formę kontroli i płotu nigdy nie uruchomiono. Dopiero w latach 1990., po Raporcie Taylora, usunięto bieżnię, dobudowując po jednej trybunie. Za przebudowę odpowiedzialna była wówczas znana pracownia KSS.

Trudno zliczyć rozgrywki, jakie odbywały się na tym obiekcie. Od futbolu, przez lekkoatletykę, żużel, futbol amerykański, krykiet, a po takie egzotyczne dyscypliny jak wyścigi hartów czy shinty. W latach 1920-1922 odbywały się tu finały Pucharu Anglii, pięciokrotnie grała też reprezentacja kraju (ostatni raz w 1946), a od roku 2003 średnia widownia ani raz nie spadła poniżej 41 tys. osób, co oznacza komplet publiczności niemal co mecz.