Old Trafford – opis stadionu

„Najatrakcyjniejszy, najprzestronniejszy i najbardziej niezwykły stadion, jaki kiedykolwiek widziałem. Jako boisko piłkarskie jest bezkonkurencyjny na świecie, to jest zaszczyt dla Manchesteru oraz dom drużyny, która może czynić cuda” – te słowa zostały napisane w „Sporting Chronicle” w dniu otwarcia Old Trafford, 19 lutego 1910 roku.

Początki wielkiego Manchesteru to stowarzyszenie futbolu i krykieta o nazwie Newton Heath. Na początku XX w. po poważnych kłopotach finansowych klub upadł. W 1902 odrodził się na nowo, już pod nazwą Manchester United. Ok. 1909 roku właściciel miejscowego browaru i prezes United, John Henry Davies, wraz z grupa biznesmenów przeznaczył wtedy ogromną sumę 90 tysięcy funtów na budowę stadionu – z odkrytymi nasypami z trzech stron oraz z trybuną główną okrytą dachem, na której znajdowały się miejsca siedzące.

Old Trafford został zaprojektowany przez słynnego szkockiego architekta – Archibalda Leitcha, który zaprojektował także Hampden Park (stadion narodowy Szkocji), Ibrox Stadium (stadion Rangers'ów) i White Hart Lane (należący do Tottenham Hotspur). Manchester United przeniósł się ze swojego starego stadionu na Bank Street Clayton, na nowy obiekt Old Trafford, w zachodnim Manchesterze. Inauguracyjny mecz na nowym obiekcie odbył się 19 lutego 1910 roku. Na otwarcie stadionu przyszło 45 tys. osób. Manchester przegrał z Liverpoolem 3:4.

W 1911 i 1915 roku na stadionie odbywał się finał FA Cup. W 1920 roku uzyskał on największą frekwencję na meczu ligowym – 70 504 kibiców przyszło na mecz przeciwko Aston Villa. Rekord frekwencji na Old Trafford został ustanowiony 25 marca 1939 roku, spotkanie półfinałowe Pucharu Anglii, pomiędzy Wolverhampton Wanders a Grimsby Town obserwowało aż 76 962 widzów.

W czasie II wojny światowej, 11 marca 1941 roku, trybuny i płyta boiska zostały poważnie uszkodzone podczas nalotu niemieckiej Luftwaffe. Drużyna United musiała w latach 1946-1949 korzystać ze stadionu Maine Road, należącego do lokalnego rywala Manchesteru City. Stadion odbudowano i 24 sierpnia 1949 rozegrano pierwszy mecz. Manchester przegrał wtedy z Boltonem 0:3.

W kolejnych latach zawieszono dach nad pozostałymi trzema trybunami, jednakże dach ten nie dodał uroku sektorom, była to przestarzała konstrukcja. W połowie lat 60. rozpoczęto rozbudowę nowoczesnych trybun. Najpierw zaczęto od podłoża przy części północnej i wschodniej. Nowy projekt obejmował stojącą część na przedzie, a za nią ogromne sektory z miejscami siedzącymi. Obiekt został nie tylko odbudowany, ale i na tyle zmodernizowany, że w 1966 roku mógł gościć finalistów Mistrzostw Świata.

Przez następne 30 lat systematycznie dokonywano kolejnych modernizacji. W 1970 roku rozegrano na nim rewanż finału FA Cup, pomiędzy Chelsea i Leeds. Old Trafford stał się pierwszym stadionem w latach siedemdziesiątych, wokół którego zostało wzniesione ogrodzenie, aby walczyć z zakłóceniami powodowanymi przez tłum.

Stopniowo przebudowywano trybuny w latach 70. i 80., kończąc na Stretford End w 1994 r. W latach 60., 70. i 80. stadion mógł pomieścić nieco poniżej 60 tys. widzów. Jednak we wczesnych latach 90., po katastrofie na Hillsbrough, nakazano aby wszystkie stadiony miały tylko miejsca siedzące. Plany konstrukcji Old Trafford z lat 60-tych były już skończone i stadion był wspaniały, ale dla United, bardziej popularnego niż kiedykolwiek, zmniejszona pojemność do 44 000 miejsc była niewystarczająca.

Największych zmian dokonano przed mistrzostwami Europy w 1996 roku. Na przebudowę wydano wówczas 44 miliony funtów. W latach 1995-96 powiększona została główna, północna trybuna – The North Stand, zwiększając pojemność stadionu do ok. 56 000. Pozostałe trybuny były o połowę niższe.

Znalazły się pod dachem zawieszonym na tej samej wysokości, którego stromy spad w kierunku boiska do dziś pozostaje symbolem obiektu. Na jego krawędzi umieszczone zostały jupitery oświetlające boisko. Na koronie trybun znalazł się rząd ekskluzywnych pomieszczeń. Każde wyposażone było w maleńką kuchnię, salonik, w którym na monitorach można obejrzeć najciekawsze akcje odbywającego się właśnie meczu. Zbudowanie tego i również wspaniałego muzeum United, a także restauracji „Red Cafe” oraz dwóch pięter boksów dla członków zarządu kosztowało 19 mln funtów.

Ostatni wielki etap rozbudowy przeprowadzono w latach 2005-06, gdy na północy stadionu powstały zupełnie nowe narożniki. Podzielone na dwa główne poziomy, nowe sektory pozwoliły ujednolicić sylwetę stadionu pod względem estetycznym, a jednocześnie na nowo dały Manchesterowi United prymat pod względem pojemności w całej Anglii, nie licząc oczywiście narodowego Wembley.

Nazwa „The Theatre of Dreams” (Teatr Marzeń) powstała, gdy Bobby Charlton tak właśnie nazwał stadion Manchesteru United.

Jak Old Trafford prezentuje się na tle pozostałych stadionów ligi?