Opis: Old Trafford

„Najatrakcyjniejszy, najprzestronniejszy i najbardziej niezwykły stadion, jaki kiedykolwiek widziałem. Jako boisko piłkarskie jest bezkonkurencyjny na świecie, to jest zaszczyt dla Manchesteru oraz dom drużyny, która może czynić cuda” – te słowa zostały napisane w „Sporting Chronicle” w dniu otwarcia Old Trafford, 19 lutego 1910 roku.

Początki wielkiego Manchesteru to stowarzyszenie futbolu i krykieta o nazwie Newton Heath. Na początku XX w. po poważnych kłopotach finansowych klub upadł. W 1902 odrodził się na nowo, już pod nazwą Manchester United. Ok. 1909 roku właściciel miejscowego browaru i prezes United, John Henry Davies, wraz z grupa biznesmenów przeznaczył wtedy ogromną sumę 90 tysięcy funtów na budowę stadionu – z odkrytymi nasypami z trzech stron oraz z trybuną główną okrytą dachem, na której znajdowały się miejsca siedzące.

Old Trafford został zaprojektowany przez słynnego szkockiego architekta – Archibalda Leitcha, który zaprojektował także Hampden Park (stadion narodowy Szkocji), Ibrox Stadium (stadion Rangers'ów) i White Hart Lane (należący do Tottenham Hotspur). Manchester United przeniósł się ze swojego starego stadionu na Bank Street Clayton, na nowy obiekt Old Trafford, w zachodnim Manchesterze. Inauguracyjny mecz na nowym obiekcie odbył się 19 lutego 1910 roku. Na otwarcie stadionu przyszło 45 tys. osób. Manchester przegrał z Liverpoolem 3:4.

W 1911 i 1915 roku na stadionie odbywał się finał FA Cup. W 1920 roku uzyskał on największą frekwencję na meczu ligowym – 70 504 kibiców przyszło na mecz przeciwko Aston Villa. Rekord frekwencji na Old Trafford został ustanowiony 25 marca 1939 roku, spotkanie półfinałowe Pucharu Anglii, pomiędzy Wolverhampton Wanders a Grimsby Town obserwowało aż 76 962 widzów.

W czasie II wojny światowej, 11 marca 1941 roku, trybuny i płyta boiska zostały poważnie uszkodzone podczas nalotu niemieckiej Luftwaffe. Drużyna United musiała w latach 1946-1949 korzystać ze stadionu Maine Road, należącego do lokalnego rywala Manchesteru City. Stadion odbudowano i 24 sierpnia 1949 rozegrano pierwszy mecz. Manchester przegrał wtedy z Boltonem 0:3.

W kolejnych latach zawieszono dach nad pozostałymi trzema trybunami, jednakże dach ten nie dodał uroku sektorom, była to przestarzała konstrukcja. W połowie lat 60. rozpoczęto rozbudowę nowoczesnych trybun. Najpierw zaczęto od podłoża przy części północnej i wschodniej. Nowy projekt obejmował stojącą część na przedzie, a za nią ogromne sektory z miejscami siedzącymi. Obiekt został nie tylko odbudowany, ale i na tyle zmodernizowany, że w 1966 roku mógł gościć finalistów Mistrzostw Świata.

Przez następne 30 lat systematycznie dokonywano kolejnych modernizacji. W 1970 roku rozegrano na nim rewanż finału FA Cup, pomiędzy Chelsea i Leeds. Old Trafford stał się pierwszym stadionem w latach siedemdziesiątych, wokół którego zostało wzniesione ogrodzenie, aby walczyć z zakłóceniami powodowanymi przez tłum.

Stopniowo przebudowywano trybuny w latach 70. i 80., kończąc na Stretford End w 1994 r. W latach 60., 70. i 80. stadion mógł pomieścić nieco poniżej 60 tys. widzów. Jednak we wczesnych latach 90., po katastrofie na Hillsbrough, nakazano aby wszystkie stadiony miały tylko miejsca siedzące. Plany konstrukcji Old Trafford z lat 60-tych były już skończone i stadion był wspaniały, ale dla United, bardziej popularnego niż kiedykolwiek, zmniejszona pojemność do 44 000 miejsc była niewystarczająca.

Największych zmian dokonano przed mistrzostwami Europy w 1996 roku. Na przebudowę wydano wówczas 44 miliony funtów. W latach 1995-96 powiększona została główna, północna trybuna – The North Stand, zwiększając pojemność stadionu do ok. 56 000. Pozostałe trybuny były o połowę niższe.

Znalazły się pod dachem zawieszonym na tej samej wysokości, którego stromy spad w kierunku boiska do dziś pozostaje symbolem obiektu. Na jego krawędzi umieszczone zostały jupitery oświetlające boisko. Na koronie trybun znalazł się rząd ekskluzywnych pomieszczeń. Każde wyposażone było w maleńką kuchnię, salonik, w którym na monitorach można obejrzeć najciekawsze akcje odbywającego się właśnie meczu. Zbudowanie tego i również wspaniałego muzeum United, a także restauracji „Red Cafe” oraz dwóch pięter boksów dla członków zarządu kosztowało 19 mln funtów.

Ostatni wielki etap rozbudowy przeprowadzono w latach 2005-06, gdy na północy stadionu powstały zupełnie nowe narożniki. Podzielone na dwa główne poziomy, nowe sektory pozwoliły ujednolicić sylwetę stadionu pod względem estetycznym, a jednocześnie na nowo dały Manchesterowi United prymat pod względem pojemności w całej Anglii, nie licząc oczywiście narodowego Wembley.

Nazwa „The Theatre of Dreams” (Teatr Marzeń) powstała, gdy Bobby Charlton tak właśnie nazwał stadion Manchesteru United.