Opis: Goodison Park

Decyzję o przeprowadzce na Goodison Road władze Evertonu podjęły po tym, jak nie udało się związać przyszłości klubu z poprzednim dzierżawionym obiektem – Anfield. W 1892 miejscowy wykonawca otrzymał zlecenie budowy trzech trybun (dwóch odkrytych i jednej krytej) o łącznej pojemności 11 tys. widzów (po 4 na odkrytych i 3 na zadaszonej). Wzniesienie ich zajęło zaledwie pół roku, a stadion był pierwszym w Anglii typowo piłkarskim obiektem sportowym i zaledwie drugim na świecie (po Celtic Park, otwartym kilka dni wcześniej).

Do 1895 klub dzierżawił obiekt z uwagi na koszty wykupu, ale po tym okresie przejął stadion na własność. W latach 1906 i 1909 powstały dwie nowe trybuny – obie piętrowe. W 1926 i 1938 doszły do nich dwie kolejne i stadion stał się w całości dwupoziomowy. Trzy z trybun zaprojektował słynny Archibald Leitch.

Pierwszy mecz przy sztucznym oświetleniu przyszedł w 1957, a że były to derby przeciwko Liverpoolowi, zgromadziły prawie 60 tys. osób. Zaledwie rok później na Goodison Park powstała pierwsza w Anglii podgrzewana murawa, a w 1971 – pierwsza tablica wyników. Wielkie wyzwanie przyszło wraz z zaostrzeniem przepisów po Hillsborough. Ostatni mecz z miejscami stojącymi (a te były na trzech z czterech trybun) odbył się w 1991. Po jednej stronie udało się zainstalować krzesełka na istniejącej konstrukcji, po drugiej powstały nowe wylewki, a trzecia – południowa – została zburzona i zbudowana w 1994 od podstaw.

Przez lata na tym stadionie odbyło się najwięcej meczów w pierwszej lidze ze wszystkich angielskich aren – Everton opuścił najwyższą klasę rozgrywkową na zaledwie 4 lata w całej swojej historii. Dodatkowo tylko przez 6 sezonów klub nie mieścił się w pierwszej dziesiątce kraju pod względem frekwencji, osiągając rekordową średnią 51,6 tys. widzów na mecz w 1963 roku. Obiekt był też miejscem wielu meczów międzynarodowych, na czele ze spotkaniami Mundialu 1966, kiedy odbywał się tu nawet półfinał.