Riyadh Air Metropolitano – opis stadionu

Historia nowego stadionu Atletico Madryt rozpoczęła się dawno, dawno temu, w 1988 roku. Wtedy rozstrzygnięto przetarg na największy w Madrycie stadion lekkoatletyczny, dla 20 tysięcy widzów. W 1993 został ukończony, rok później otwarty i wyróżniał się architekturą oraz układem przestrzennym. Przede wszystkim cała widownia znalazła się na olbrzymiej zachodniej trybunie, która powstała z surowego, ale efektownego żelbetu.

Charakterystyczne mury z rytmicznymi poziomymi wycięciami kryły szerokie zaplecze, ale... bez większego zapotrzebowania. Pierwsza duża impreza lekkoatletyczna odbyła się dopiero w 2002 roku. Zaprojektowany przez pracownię Cruz y Ortiz obiekt miał doczekać chwały wraz z kandydaturą Madrytu do Igrzysk Olimpijskich 2012, a następnie 2016 i 2020, jednak wszystkie kandydatury przepadły. Ocalał tylko jeden ich element: pomysł rozbudowy stadionu do iście olimpijskich rozmiarów.

Zanim jeszcze druga z olimpijskich kandydatur została odrzucona, miasto Madryt podpisało porozumienie z Atletico Madryt i browarem Mahou, by obiekt stał się nowym domem drużyny po wyprowadzce ze starego Estadio Vicente Calderón. Z dobrą komunikacją drogową i dostępem do transportu publicznego teren na wschodzie Madrytu okazał się dla „Atleti” łakomym kąskiem i klub zlecił dobudowę pozostałych trybun do głównej, którą czekała rekonfiguracja.

Projekt ponownie podjęła pracownia Cruz y Ortiz, przewidując wkopanie placu gry znacznie głębiej (ostatecznie 15 metrów poniżej poziomu gruntu) i stworzenie trzech poziomów widowni. Z uwagi na lekkoatletyczny układ wyjściowego stadionu, dolne trybuny są bardzo płaskie. Udało się jednak przysunąć pierwszy rząd widowni do murawy na odległość nawet 6-9 metrów, czyli znacznie bliżej niż na starym stadionie.

Według pierwotnej wersji, stadion miał powstać za pieniądze dewelopera, który w zamian zbudowałby w miejscu Vicente Calderón luksusowy kompleks z wysokościowcami. Jednak kryzys ekonomiczny załamał rynek nieruchomości w Hiszpanii i umowy renegocjowano. Ostatecznie to na klub spadł poważny ciężar finansowy, w tym kupno terenu pod inwestycję za 60,3 mln €. Budowa ruszyła jeszcze w 2011 roku, jednak – częściowo z uwagi na brak konstrukcji finansowej – udało się ją sfinalizować dopiero pod koniec lata 2017.

Z uwagi na rozkład przestrzenny i maksymalne przybliżenie do zawodników widownia jest zadaszona w tylko 96%, za to oferuje zaplecze tak rozległe, że pod trzema trybunami zmieściło się aż 1035 miejsc parkingowych dla widzów! Dodatkowo wokół obiektu przewidziano kolejne 3 tysiące.

Ponad nimi powstała jedna z najbardziej imponujących stref biznesowych w Hiszpanii. Na samych tylko trzech nowych trybunach stworzono 94 zamknięte loże, podczas gdy na istniejącej głównej istnieje wiele kolejnych opcji dla najbogatszych widzów. W sumie miejsca premium zajmują ok. 10% pojemności.

Całość wieńczy najbardziej niezwykła część projektu i znak rozpoznawczy stadionu: wznoszący się na 42m (w najwyższym punkcie) kapelusz. Nie napisaliśmy po prostu „dach”, ponieważ ta konstrukcja zasługuje na coś więcej. Arcydzieło inżynierii i architektury łączy funkcję z wzornictwem, będąc jednocześnie jedną z największych w swoim rodzaju.

Lekki membranowy dach pokrywa aż 83 tys. m² PTFE (przy powierzchni przekrycia ok. 46,5 tys. m²), a ogromna ilość użytego płótna wynika ze sposobu jego układania. Dach jest ciekawie uformowany z każdej strony, tworząc wrażenie falowania na zewnątrz areny, a jednocześnie imponując harmonią i rytmem wewnątrz. Dzięki specjalnie opracowanemu systemowi iluminacji zadaszenie staje się wielkim ekranem nocą.

Jak Cívitas Metropolitano prezentuje się na tle pozostałych stadionów ligi?