Estadio Benito Villamarín – opis stadionu

W obecnej lokalizacji Real Betis zadomowił się w marcu 1929 roku, gdy jeszcze obiekt nazywał się Estadio de Heliopolis. Po licznych modernizacjach z dawnych trybun nie ma już śladu, a i nazwa zmieniała się parokrotnie. Po przeprowadzce klub zmienił nazwę obiektu, uznając za patrona Benito Villamarina. Wówczas obiekt miał dwie trybuny i dopiero w 1959 roku powstały sektory za bramkami na północy i południu.

Kompletna przebudowa ruszyła w latach 1970., gdy Hiszpania miała zorganizować Mistrzostwa Świata. Od 1971 do 1982 zmieniła się konstrukcja z każdej strony boiska i na dwa mecze mundialu obiekt mieścił 47,5 tys. osób (w tym 21 tys. na ławkach, reszta na stojąco).

Pod koniec XX wieku, wraz z drastyczny podniesieniem standardów przez UEFA i krajową federację, zapadła decyzja o zburzeniu starego obiektu i budowie nowego od podstaw. Miał powstać stadion z trójpoziomowymi trybunami wokół całego boiska, ale ani całych trybun, ani zadaszenia, długo nie udało się wprowadzić. Powstały trybuny północna i południowa, dwie pozostałe nie.

W 2000 roku, gdy klub miał mocarstwowe plany i budował najnowocześniejszy stadion w Hiszpanii, na fali entuzjazmu obiekt otrzymał patronat ojca tego sukcesu, prezydenta Manuela Ruiza de Lopery. Jednak fiasko budowy i finansowe problemy klubu sprawiły, że w ponownym głosowaniu w 2010 roku ponownie patronem został Villamarin.

W 2016-17 wreszcie udało się ruszyć z budową nowej trybuny południowej. Z trzema głównymi poziomami widowni i zestawem lóż VIP-owskich inwestycja podniosła pojemność stadionu do ponad 60 tysięcy. Stadion doczekał się więc domknięcia widowni, a także kompletnej wymiany krzesełek, oświetlenia i nagłośnienia. Inwestycja trwająca mniej niż rok pochłonęła ok. 15 mln €.

Jak Estadio Benito Villamarín prezentuje się na tle pozostałych stadionów ligi?