National Olympic Stadium – opis stadionu historycznego

Narodowy stadion Japonii powstał w samym sercu Tokio (niespełna 2km na wschód od dzielnicy biurowców) w 1958 roku. Mimo imponujących rozmiarów powstał w niewiele ponad rok – zaledwie 14 miesięcy. Po oddaniu do użytku w marcu stał się areną Igrzysk Azjatyckich, po czym w 1964 roku przeszedł rozbudowę, by przyjąć pierwsze przyznane Azji Igrzyska Olimpijskie.

Od otwarcia pełnił rolę najważniejszego obiektu w całej Japonii – aż do 2005 gościł większość krajowych mistrzostw lekkoatletycznych, w 1991 również mistrzostwa świata. Do tej listy trzeba doliczyć wiele mityngów wysokiej rangi.

I choć powstał zanim jeszcze Japończycy zaczęli budować stadiony typowo piłkarskie, historia futbolu na tym obiekcie jest naprawdę imponująca. Od 1976 roku najlepsze kluby Japonii walczą tu co roku o Puchar Cesarza, a od 1981 do 2001 roku swój finał miały tu też rozgrywane w Japonii Puchary Interkontynentalne z udziałem najlepszych klubów świata.

Choć był utrzymywany w bardzo dobrym stanie od lat, obiekt okazał się przestarzały, dlatego od 2008 roku planowano jego zburzenie i budowę nowego stadionu. Impulsem decydującym było zwycięstwo kandydatury do organizacji Igrzysk Olimpijskich 2020.

Przed tą imprezą „staruszka” miał zastąpić zupełnie nowy obiekt wielofunkcyjny o pojemności 80 tys. widzów, zaprojektowany przez Zahę Hadid. Ostatecznie jednak projekt zmieniono, a twórcą został Kengo Kuma. Stary stadion zamknięto w 2014, a w 2015 został zburzony.