Candlestick Park – opis stadionu historycznego

Prace budowlane nad pierwszym w USA całkowicie żelbetowym stadionem do baseballu ruszyły w sierpniu 1958. Po niespełna dwóch latach mieszczący 43,7 tys. widzów obiekt był gotowy. Lokalizacja na południowo-wschodnim krańcu San Francisco została wymuszona oczekiwanym przez zespół Giants parkingiem na 10 tys. samochodów. Tak dużych działek było bardzo niewiele, dlatego ziemię odkupiono od miejscowego przedsiębiorcy, który w zamian został bez przetargu wykonawcą stadionu. Sprawa była później przedmiotem śledztwa.

Początkowo jako stadion wyłącznie do baseballu, budynek powiększono w latach 1970-71. Dzięki domknięciu trybun pojemność wzrosła do 58 tys. i można było rozgrywać mecze futbolu amerykańskiego. Ta decyzja została wymuszona przeprowadzką drużyny 49ers.

Decyzja o zabudowie północnej części stadionu dała kibicom nadzieję na poprawę warunków oglądania meczów. Stadion był bowiem wystawiony na wody Zatoki San Francisco i mimo świetnego widoku z trybun przyjmował ogromne ilości zimnego wiatru. Nie pomógł w redukcji tego problemu żelbetowy wiatrochron na koronie trybun, nie pomogła też zabudowa. Wiatr nie tylko smagał trybuny dalej, ale dodatkowo wirował po stadionie.

Zespół baseballowy wyprowadził się z Candlestick Park w 1999, gdy powstał jego nowy stadion. 49ers pozostali jedynym stałym gospodarzem, ale swój ostatni sezon rozegrali w 2013 roku, również budując nowy obiekt. Ostatnie wydarzenie na Candlestick przed wyburzeniem areny to koncert Paula McCartneya 14 sierpnia 2014 – niemal 50 lat po tym, jak The Beattles właśnie na Candlestick zagrali swój ostatni koncert.