Stadiumi Qemal Stafa – opis stadionu historycznego

Narodowy stadion Albanii zaczął powstawać w burzliwym okresie, tuż przed wybuchem II wojny światowej. Wówczas pod włoskimi wpływami, kraj miał otrzymać arenę godną tych z Italii, całą wyłożoną kamieniem. Jednak plany trzeba było zredukować do głównej trybuny (do dziś z ozdobnym frontonem) po zmianie sił i inwazji Niemiec, których wojska stacjonowały na stadionie. Prace wznowiono po oswobodzeniu miasta w 1944 i stadion został skończony w 1946, otrzymując nazwę bohatera wojennego Qemala Stafy.

Wraz z rozwojem Tirany rosło zapotrzebowanie, co spowodowało rozbudowę wschodniej trybuny o drugi poziom w 1974 roku, dając pojemność ok. 35 tys. miejsc, głównie stojących. Wtedy też pojawiła się pierwsza tablica świetlna. Za to na sztuczne oświetlenie trzeba było czekać bardzo długo, do 1996. W poprzedzających pierwszy nocny mecz latach pojemność spadła z powodu instalacji krzesełek.

Ze względu na status narodowego najważniejsze mecze rozgrywała tu reprezentacja Albanii, a do tego stały użytek zapewniały KF Tirana, Dinamo oraz Partizani. Na stadionie organizowane były również wielkie zawody lekkoatletyczne. Tu warto zatrzymać się i zwrócić uwagę, że projekt już od lat 1930. zakładał wyjątkowo dużą odległość trybun na łukach od boiska – w najgorszym miejscu widzów od bramki dzieli ponad 60 metrów (nawet do bieżni ponad 20!).

W maju 2016 roku obiekt zamknięto i rozpoczęła się jego rozbiórka.