Estadio de Ipurua – opis stadionu

Konieczność stworzenia profesjonalnego stadionu w baskijskim Eibarze pojawiła się, gdy świeżo powstały SD Eibar zaczął się profesjonalizować pod koniec lat 40. XX wieku. Boisko otwarto w 1947, meczem z istotnym lokalnym rywalem, CD Elgoibar. Budowa pierwszej trybuny ruszyła rok później i potrwała do 1951.

Biorąc pod uwagę bardzo trudne warunki geograficzne, znalezienie już samego miejsca na boisko było trudne. Murawa do dziś nie osiągnęła standardowego rozmiaru (ma 103x65m zamiast 105x68m), a powierzchni na trybuny zostało bardzo niewiele. Po tej pierwszej dopiero w 1974 powstała kolejna, za zachodnią bramką. Wreszcie, po awansie do drugiej ligi (1986) powstały dwie kolejne – wzdłuż północnej krawędzi boiska i za bramką na wschodzie.

Od 1970 obiekt miał oświetlenie, choć wymagało całkowitej wymiany w 1989. Rok później ruszyła budowa nowej trybuny północnej, która zresztą dziś nie istnieje. Została wymieniona w sezonie 2015/16 na nową, znacznie większą. Tym razem rozbudowa miała związek z historycznym awansem do Primera División, w którym wymagana jest pojemność 15 tys. miejsc siedzących.

Tak wysokiej liczby nie da się osiągnąć na ciasnej działce, gdzie zachodnia trybuna jest poniżej poziomu gruntu, a wschodnia – dużo powyżej. Nowa trybuna północna i wschodnia mają więc wisieć nad przechodniami pod nimi, a i tak SD Eibar szacuje, że maksymalnie uda się pomieścić do 9 tys. widzów w ramach projektu Ipurua Tallarra – kompleksowej przebudowy stadionu i obiektów treningowych.