Stadio Friuli – opis stadionu historycznego

Stadion powstał z inicjatywy burmistrza Angelo Candolini, którego celem było stworzenie nowoczesnej infrastruktury sportowej dla Udine. W chwili budowy miasto nie miało żadnego dużego stadionu, a Udinese Calcio mimo długiej historii błąkało się po niższych ligach.

Za projekt stadionu odpowiadali Lorenzo Giacomuzzi Moore oraz Giuliano Parmegiani. To im stadion zawdzięczał swą najbardziej rozpoznawalną cechę – rozpięty na 200 metrów żelbetowy łuk. Masywna konstrukcja była inspirowana otwartym kilka lat wcześniej Łukiem Wjazdowym z St. Louis (USA), ale w tym wypadku oryginalna struktura posłużyła też jako podpora dachu. Stąd wysokość (33,8m) na znacznie niższym poziomie niż w pierwowzorze.

Stadion powstał w wyjściowym kształcie w 1976 roku. Miał wtedy główną trybunę skrytą pod łukiem, a po pozostałych stronach boiska i bieżni nasypy, jeszcze niezabetonowane. Z biegiem czasu zaczęto je zagospodarowywać, ale prawdziwa, duża rozbudowa pojawiła się dopiero przed Mistrzostwami Świata 1990, gdy nasypy wyrosły ponad poziom gruntu dzięki żelbetowej nadbudowie.

Wtedy właśnie stadion doszedł do swej szczytowej pojemności ponad 40 tysięcy widzów. I choć był wśród 10 największych aren sportowych Włoch, szybko okazało się, że nie było na tak duży obiekt zapotrzebowania. Zawody w wykorzystaniem bieżni odbyły się tu zaledwie 3 razy (!), a widownia podczas meczów była znacznie mniejsza. Dlatego w 2012 Udinese stało się trzecim klubem we Włoszech, który przejął stadion w celu jego całkowitej przebudowy. Zachowana została jedynie trybuna główna, która przeszła gruntowną modernizację w 2013 roku. Cała reszta doczekała się stopniowej rozbiórki.