Orange Vélodrome – opis stadionu

Plany budowy nowego stadionu w Marsylii zostały zatwierdzone w 1934 roku. Inwestycja wzdłuż Boulevard Michelet, głównej alei prowadzącej na południe od centrum, była prowadzona na terenach miejskich koszar.

Nazwa obiektu pochodzi od jego układu piłkarsko-kolarskiego z czasów otwarcia w 1937 roku. Ponieważ stadion należał do samorządu, Olympique niechętnie rozgrywało tam swoje mecze. W międzywojniu klub grał na ufundowanym częściowo przez kibiców Stade Huveaune. Później jednak zespół na stałe zadomowił się na śródmiejskim welodromie, z czasem zresztą pozbawiając stadion funkcji kolarskiej. Ostatnie elementy toru, eliptyczne łuki, usunięto w 1985 roku, gdy stadion urósł do 48 tys. miejsc po wcześniejszej redukcji pojemności.

Pierwsza znacząca przebudowa miała miejsce przed Euro 1984, a kolejna przy okazji Mundialu 1998. Wtedy stadion uzyskał swą unikalną formę z trzema płaskimi, piętrzącymi się jeden nad drugim poziomami trybun. Wyjątkowy kształt i pojemność ponad 60 tys. miejsc przysporzyła mu sławy, ale wśród miejscowych budził mieszane uczucia. Stadion oferował nienajlepszą widoczność, słabą akustykę i nie dawał ochrony przed ostrym słońcem oraz porywistym morskim wiatrem.

Dlatego już 5 lat po zakończeniu prac ruszyło planowanie kolejnej modernizacji – tym razem obejmującej przede wszystkim zadaszenie. Od 2003 nie udawało się wdrożyć żadnej z kilku koncepcji, a przełom dało dopiero zwycięstwo Francji w walce o Euro 2016. W pracowni SCAU powstał zwycięski projekt rozbudowy trybun wzdłuż boiska (zachodnia od podstaw), a także zadaszenia całości imponującym „parasolem”. Dynamicznie uformowany stadion był gotowy po trzech latach od rozpoczęcia prac, a jego koszt wyniósł ogromne 268 mln €. Koszt poniósł prywatny operator, który jednak otrzymał gwarancję spłaty przez samorząd na przestrzeni 30 lat. Oficjalne ukończenie przebudowy nastąpiło w październiku 2014.