Stadion Floriana Krygiera – opis stadionu historycznego

Historia stadionu Pogoni Szczecin sięga czasów I wojny światowej, kiedy to nieczynna żwirownia znajdującą się w miejscu dzisiejszego obiektu została przerobiona na boisko piłkarskie. Na początku lat 20. XX wieku rozpoczęła się jego rozbudowa i w 1925 roku stadion został oficjalnie otwarty.

Początkowo obiekt nazwano imieniem Hugo Rühla, związanego ze Szczecinem popularyzatora ruchu gimnastycznego. Składał się z pełnowymiarowego boiska, bieżni lekkoatletycznej i trybun, mogących pomieścić nawet do 15 tysięcy kibiców. Ponadto, obok samego stadionu powstały szatnie dla zawodników, korty tenisowe oraz plac zabaw. Pierwszym użytkownikiem stadionu był niemiecki klub Stettiner Turnverein.

Na stadionie odbywały się mecze niemieckich lig aż do drugiej wojny światowej. W 1944 roku został przekształcony w punkt obrony przeciwlotniczej. Obiekt został częściowo zburzony w wyniku działań wojennych i doczekał się odbudowy dopiero w 1949 roku.

W 1955 roku stadion stał się własnością szczecińskiego Klubu Sportowego Pogoń, znanego dzisiaj jako Pogoń Szczecin. W tym samym roku zamontowane zostało sztuczne oświetlenie o natężeniu 700 luksów. W 1958 roku Pogoń pod wodzą Floriana Krygiera awansowała do pierwszej ligi i wtedy po raz pierwszy stadion przy ulicy Karłowicza stał się areną pierwszoligowego spotkania (Pogoń uległa Gwardii Warszawa 0-1). Według niektórych źródeł mecz przyciągnął na stadion nawet około 30 tysięcy kibiców.

W kolejnych latach obiekt był miejscem domowych spotkań Pogoni oraz niejednokrotnie areną rozgrywek na poziomie międzynarodowym z udziałem polskiej reprezentacji. W 1963 roku właśnie na szczecińskim stadionie padł rekord liczby bramek w meczu z udziałem polskiej reprezentacji, gdy pokonała ona Norwegię 9-0 (rekord ten został pobity dopiero 46 lat później w trakcie meczu Polska - San Marino).

W tamtych czasach obiekt pełnił nie tylko funkcję stadionu piłkarskiego, ale także lekkoatletycznego. W 1965 roku został gospodarzem Mistrzostw Polski Seniorów w Lekkoatletyce.

W 1989 roku stadion przeszedł w ręce miasta i od tego czasu jest zarządzany przez MOSRIR. Od tego czasu był stopniowo modernizowany. W 1995 roku stał się pierwszym w Polsce obiektem całkowicie wyposażonym w krzesełka, co ustaliło jego pojemność na poziomie 18 tysięcy. Aż do 2007 roku dawało to stadionowi Pogoni status największego obiektu w rozgrywkach najwyższej polskiej ligi. Całkowita wymiana oświetlenia płyty głównej miała miejsce w 2001 roku. Dzięki temu stadion Pogoni stał się pierwszym w Polsce obiektem z oświetleniem o natężeniu 2300 luksów. W następnym roku rozpoczęła się budowa zadaszenia nad południową częścią trybun. Planowano, że uda się rozszerzyć je na całą widownię w późniejszym czasie.

W 2004 roku roku obiekt został nazwany imieniem Floriana Krygiera, jednego z pierwszych trenerów Pogoni Szczecin. Rok później na stadionie padł kolejny rekord - w meczu z Albanią Maciej Żurawski strzelił najszybszego w historii polskiej reprezentacji gola. Bramka padła w 32. sekundzie spotkania (rekord został pobity w 2009 przez Rafała Boguskiego). Rok później zamontowane zostało ogrzewanie murawy, co zakończyło modernizację stadionu aż do 2009 roku.

W latach 2009-2010 przebudowano szatnie i tunel wyjściowy na płytę stadionu, powstał pawilon dla VIP-ów i budynek prasowy. W 2013 roku na stadionie zostały wymienione wszystkie krzesełka.

Stadion im. Floriana Krygiera położony jest w naturalnej niecce, na której zboczach zbudowane zostały trybuny w kształcie nieregularnej podkowy. Stojące naprzeciw siebie trybuny północna i południowa połączone są łukiem od strony zachodniej. Za bramką po stronie wschodniej znajduje się wolna przestrzeń.

W skład kompleksu stadionowego wchodzą także boiska treningowe dla młodszych drużyn Pogoni oraz boisko z trybuną dla 1082 kibiców, na którym swoje mecze rozgrywa sekcja kobiet. Przy stadionie znajduje się także parking na około 700 samochodów.

Stadion im. Floriana Krygiera jest jednym z najbardziej charakterystycznych dla Szczecina obiektów sportowych. Potocznie nazywany jest Papricaną, z połączenia nazwy brazylijskiej Maracany i charakterystycznego szczecińskiego wyrobu - paprykarza. Na obiekcie odbywają się nie tylko mecze piłki nożnej, ale także koncerty i imprezy okolicznościowe.