Ibrox Stadium – opis stadionu

Zanim Rangers przeprowadzili się na obecny stadion w 1899 roku, grali tuż obok przez ponad dekadę. Ze względu na problemy z własnością gruntu musieli szukać nowego rozwiązania i po wyborze gruntu klub zmienił swój prawny status by poprzez sprzedaż udziałów pozyskać fundusze na budowę. Jednak powstała konstrukcja była wykonana z drewna, co przyczyniło się do wielkiej katastrofy z 5 kwietnia 1902 roku. Pod ciężarem widzów zawaliły się najwyższe rzędy jednej z trybun, zabijając 25 osób i raniąc 517.

Remonty były prowadzone na bieżąco po tym zdarzeniu do 1917 roku, ale dopiero w 1929 przeprowadzono większą przebudowę. Wtedy według projektu Archibalda Leitcha powstała wielka trybuna główna, której fasada od 1987 roku jest zabytkiem. Po tej inwestycji, u progu lat 30. Ibrox był jednym z największych stadionów w Wielkiej Brytanii z pojemnością 139 940 osób. Wygląd obiektu zbudowanego częściowo w niecce zmieniał się niewiele przez kolejne dekady.

Przełom przyniosła druga katastrofa, z 1971 roku. Wtedy, wskutek ogromnego ścisku na schodach wyjściowych z jednej z trybun, zginęło 66 osób. Konieczna stała się przebudowa i w latach 70. oraz 80.zbudowao trzy nowe trybuny. Stadion nie był już owalem, składał się z czterech wolnostojących trybun. Niemal wszystkie miejsca stojące zastąpiono krzesełkami, zostawiając tylko kilka tysięcy. Pojemność spadła do 44 tysięcy. Kolejne zmiany przyszły już w latach 90., ustalając pojemność na poziomie nieco ponad 50 tys., z których ponad 20 mieści się na jednej trybunie – głównej.