Estádio Mangueirão – opis stadionu

Zaplanowany jeszcze w latach 60. XX wieku, w marzeniach gubernatora Alacida Nunesa ten stadion miał być 120-tysięcznikiem, największą areną północnej Brazylii. Aspiracje były wielkie, a projekt autorstwa Alcyra Meiry imponujący, w pewnym sensie przebijał estetycznie Maracanę czy Mineirao dzięki dachowi obniżającego się nisko nad trybunami na łukach.

Tyle że, pomimo aż 7 lat budowy, nie udało się go ukończyć. Został otwarty w formie z niewielkimi dolnymi trybunami i górnym poziomem obejmującym ok. 60% trybun. Pełny obwód nie został osiągnięty przez wiele lat, zostawiając pojemność na poziomie poniżej 70 tysięcy. Gospodarzami byli piłkarze Remo, ale również rywale z derbów Re-Pa, czyli drużyna Paysandu, rozgrywali część swoich meczów na przestrzeni lat na największym stadionie stanu Pará.

Otwarcie odbyło się oficjalnie w marcu 1978, gdy reprezentacja stanu zmiażdżyła narodowy zespół Urugwaju, ale pierwszy mecz, nieco mniej prestiżowy, rozegrali niecałe dwa tygodnie wcześniej gracze Remo i Operário w ramach najwyższej ligi brazylijskiej. Przez lata trybuny zapełniały się dzięki dobrej postawie zawodników, a najwyższe widownie przekraczały 60 tys. osób.

W XXI wieku piłkarska fortuna odwróciła się od Remo i Paysandu, ale dla stadionu nowe stulecie zaczęło się wspaniale. Dach nad istniejącymi trybunami przeszedł gruntowną renowację, a brakujące od 1978 sektory za bramką zostały dobudowane w 2002 roku.

Dla odmiany zburzono dolne trybuny za bramkami, by zmieścić bieżnię, której pierwotnie nie było. Przez to stadion jest unikatem na skalę światową, prawie nie posiadając aktualnie dolnego poziomu widowni. Jedynie niewielkie sektory wzdłuż boiska zachowano. Po instalacji krzesełek pojemność spadła do ok. 45 tys. widzów.