Estádio Olímpico Monumental – opis stadionu

Kiedy w 1950 roku architekt Plinio Oliveira Almeida został wybrany jako projektant nowego stadionu dla Grêmio, nie spodziewał się pewnie, że jego dzieło powstanie w całości dopiero po… 30 latach! Co prawda stadion otwarto wyjściowo we wrześniu 1954 roku i już wtedy był okazały (uznawany za największy prywatny stadion na Ziemi), ale ostatni segment górnego poziomu trybun zainstalowano dopiero w 1980 roku. Almeida przez cały czas nadzorował prace nad swoim „dzieckiem”.

Oczywiście przez cały czas gigant był używany do organizacji meczów i nie tylko – w 1963 roku gościł również Uniwersjadę. Nie ma jednak wątpliwości, że to właśnie futbol w wykonaniu „Tricolor” był najważniejszy. Wystarczy tylko wspomnieć, że w latach 1980. zdarzały się tu widownie znacznie powyżej 80 tys. osób. Rekordowy mecz z Ponto Preta mogło oglądać prawie 99 tys. widzów, choć dokładna liczba biletów sprzedanych na ten mecz to 85 751.

Ze względu na „olimpijski” układ, trybuny w najdalszym miejscu oddalone są od boiska o nawet 40 metrów, a do tego ich płaskie nachylenie nie poprawia widoczności. Umożliwiło za to rozwijanie rzadkiej tradycji – lawiny. To sposób celebracji gola, w którym widzowie zbiegają w radosnym szale w dół trybuny. Rozwijał się w wielu krajach Ameryki Łacińskiej, ale w Brazylii nie przyjął się w pełni. Porto Alegre zostało w XXI wieku jednym z ostatnich bastionów, a lawina stała się znakiem rozpoznawczym kibiców Grêmio.

Ostatnim oficjalnym meczem rozegranym na stadionie był derbowy pojedynek Grêmio z Interem w grudniu 2012. Jednak mimo przeprowadzki klubu na nową Arenę do Grêmio, obiekt był stale w użyciu jeszcze przez kilka miesięcy. Docelowo ma zostać zniszczony.