MorumBIS – opis stadionu

Estadio Cícero Pompeu de Toledo położony jest na północny zachód od lotniska São Paulo-Congonhas. Dojazd samochodem z lotniska zajmuje około 20 minut. Najbliższa stacja metra (São Paulo-Morumbi) znajduje się 30 minut pieszo na północ od stadionu. Znacznie bliżej są przystanki autobusowe. Najbliższe - przy wschodnim ogrodzeniu stadionu. Przy obiekcie usytuowano 3 parkingi. Jeden od północny oraz dwa po południowo-wschodniej oraz południowo-zachodniej stronie.

Stadion leży w sąsiedztwie innych obiektów sportowych: około 5 mniejszych boisk do piłki nożnej, 8 kortów tenisowych, 3 boisk do koszykówki oraz 3 basenów. Znajduje się na osi północ-południe. Trybuny tworzą zamknięty owal. Mają trzy poziomy, a każdy z nich daje częściowe zadaszenie sektorowi niżej. Murawę otacza bieżnia lekkoatletyczna mająca 4 pasy. W szczyt trybuny wschodniej oraz zachodniej wbudowane są betonowe filary, które utrzymują metalową konstrukcję w kształcie półksiężyca o długości 80 metrów, na której umieszczone są reflektory oświetlające boisko.

4 sierpnia 1952 roku klub São Paulo wszedł w posiadanie działki o powierzchni 99 873 m² pod budowę stadionu. Grunt znajdował się wówczas w środku lasu. Kamień węgielny pod stadion został wmurowany bardzo szybko. Klub nie miał wtedy nawet projektu budowy. Ziemię poświęcił prałat Francisco Bastos.

W konkursie architektonicznym na projekt stadionu wzięły udział trzy firmy. Ostatecznie został wybrany projekt João Batista Vilanova Artigas. Głównym atutem jego projektu była pojemność, która pierwotnie wynosiła 120 000. Stadion miał generować też niskie koszty utrzymania.

10 marca 1953 roku klub zaprezentował publicznie model swojego przyszłego stadionu. Pierwotny projekt oprócz stadionu obejmował również wielofunkcyjną siłownię, plac lekkoatletyczny i park wodny z trzema basenami (w tym jeden olimpijski) z trybunami na 5000 osób, a także kilka boisk sportowych i siedzibę klubu.

Budowa Estadio Morumbi rozpoczęła się w lipcu 1953 roku od robót ziemnych. Zakończyły się one w grudniu, a ich koszt wyniósł 3 270 396 Cr $. Kolejnym etapem było wbijanie pali i budowa fundamentów stadionu. W 1954 roku klub zmienił pierwotny plan. Podjęte działania przyniosły zwiększenie pojemności do 156 000. W kwietniu 1955 r. Dostarczono system odwadniający za cenę 4 382 437 Cr $. W ciągu roku zbudowano również tunele, fosę, sieć nawadniającą i jednopiętrową trybunę, a wszystko to kosztem 6 010 400 Cr $. 24 stycznia 1956 roku oficjalnie nazwano stadion „Cícero Pompeu de Toledo”. Budowa fundamentów została ukończona we wrześniu 1957 roku. Całkowity koszt prac do 1960 wyniósł około 79 mln Cr$.

2 października 1960 roku miała miejsce częściowa inauguracja. W chwili otwarcia gotowa była tylko jedna trybuna i część przylegającego łuku. Stadion został pobłogosławiony przez kardynała Dom Carlosa Carmelo de Vasconcelo Motty, a następnie piłka po raz pierwszy oficjalnie przetoczyła się po murawie. Pierwszego gola na nowym stadionie zdobył Arnaldo Poffo Garcia, Peixinho, w 12 minucie. Ostateczne otwarcie odbyło się 25 stycznia 1970 roku. To wtedy w pełni ukończony stadion został przekazany do użytku.

Rekord frekwencji podczas meczu na stadionie wynosi 146 032 osób. Padł 9 października 1977 roku podczas spotkania pomiędzy Corinthians a Ponte Preta. W kwietniu 1999 roku zamontowano obecny system oświetlenia. Z biegiem czasu pojemność stadionu była zmniejszana. Miało to związek z poprawą bezpieczeństwa na obiekcie.

Na stadionie miało miejsce wiele dużych wydarzeń m.in.: mecze reprezentacji Brazylii, wizyta papieża Jana Pawła II oraz koncerty wielkich artystów takich jak: Paul McCartney, U2, Queen, Madonna, Michael Jackson i inni. Obecnie na obiekcie gra klub FC São Paulo.