Estádio Brinco de Ouro – opis stadionu

W dosłownym tłumaczeniu nazwa oznacza “Stadion – Złoty Kolczyk Księżniczki”. Brzmi niewiarygodnie? Słusznie, ponieważ nazwa powstała w nieoczekiwany sposób. W 1948, tuż po wygranych derbach z Ponte Preta, działacze Guarani pokazali w asyście architektów model prostego, eliptycznego stadionu. W miniaturze model przypominał kolczyk, dlatego jeden z dziennikarzy właśnie tak go określił. A ponieważ miasto Campinas ma przydomek „Księżniczki Zachodu”, reszta dopisała się sama. Wkrótce później w publicznym głosowaniu właśnie ta nazwa zwyciężyła i funkcjonuje do dziś.

Sam plan budowy stadionu z jednej strony był zainicjowany z powodu zbyt ciasnej działki ze starym obiektem, a z drugiej – by nie stracić dystansu do lokalnych rywali, którzy parli naprzód ze swoją inwestycją. Analizowano różne działki, jednak najkorzystniejszy okazał się właśnie teren w centrum, zaledwie kilka przecznic od placu budowy Ponte Prety.

Budowa ruszyła w 1951 roku i dzięki zabezpieczonemu wcześniej finansowaniu (m.in. od władz ligowych) otwarcie miało miejsce już w 1953. Jak na ironię, stadion nie na długo zachował kształt z modelu, od którego wziął swe imię. W 1960 zdecydowano o budowie nowych trybun za bramkami, dorównującym wysokością tym wzdłuż boiska. Prace na obu końcach zakończyły się w 1970, a wcześniej (1964) powstały maszty oświetleniowe.

Wreszcie, gdy Guarani świętowali historyczne mistrzostwo kraju w 1978 roku, ruszyła budowa ogromnego drugiego poziomu na wschodzie trybun. Rozległy taras mieszczący aż 15 tys. widzów stanął do 1980. Po wielkim sukcesie nie udało się już jednak nigdy sięgnąć po tytuł, a pozycja klubu zaczęła się pogarszać. W efekcie, gdy w 2013 roku klub tułał się już po trzeciej lidze, pojawił się projekt nowego stadionu – daleki od szczytowej pojemności „Złotego Kolczyka” (53 000) nowy stadion miałby osiągnąć 21 450 miejsc.