Powstały zaledwie 700 metrów od siebie i oba mają niezwykłą historię. Bo ile znacie stadionów, które nazywają się „Kolczykiem Księżniczki” albo na które prowadzono zbiórkę cegieł? Na deser mniejszy i mniej foremny stadion z obrzeży Sao Paulo.

Naszą bazę nocą zasiliły dwa stadiony, które dzieli zaledwie 700 metrów. W dodatku oba powstawały w tym samym czasie. Jeden budowano aż 13 lat, a drugi już po 7 latach istnienia był rozbudowywany. Szczegóły poniżej!

Estadio Brinco de Ouro da Princesa, Campinas (29 130)

W dosłownym tłumaczeniu nazwa oznacza “Stadion – Złoty Kolczyk Księżniczki”. Brzmi niewiarygodnie? Słusznie, ponieważ nazwa powstała w nieoczekiwany sposób. W 1948, tuż po wygranych derbach z Ponte Preta, działacze Guarani pokazali w asyście architektów model prostego, eliptycznego stadionu. W miniaturze model przypominał kolczyk, dlatego jeden z dziennikarzy właśnie tak go określił. A ponieważ miasto Campinas ma przydomek „Księżniczki Zachodu”, reszta dopisała się sama. Wkrótce później w publicznym głosowaniu właśnie ta nazwa zwyciężyła i funkcjonuje do dziś.

Sam plan budowy stadionu z jednej strony był zainicjowany z powodu zbyt ciasnej działki ze starym obiektem, a z drugiej – by nie stracić dystansu do lokalnych rywali, którzy parli naprzód ze swoją inwestycją. Analizowano różne działki, jednak najkorzystniejszy okazał się właśnie teren w centrum, zaledwie kilka przecznic od placu budowy Ponte Prety.

Budowa ruszyła w 1951 roku i dzięki zabezpieczonemu wcześniej finansowaniu (m.in. od władz ligowych) otwarcie miało miejsce już w 1953. Jak na ironię, stadion nie na długo zachował kształt z modelu, od którego wziął swe imię. W 1960 zdecydowano o budowie nowych trybun za bramkami, dorównującym wysokością tym wzdłuż boiska. Prace na obu końcach zakończyły się w 1970, a wcześniej (1964) powstały maszty oświetleniowe.

Wreszcie, gdy Guarani świętowali historyczne mistrzostwo kraju w 1978 roku, ruszyła budowa ogromnego drugiego poziomu na wschodzie trybun. Rozległy taras mieszczący aż 15 tys. widzów stanął do 1980. Po wielkim sukcesie nie udało się już jednak nigdy sięgnąć po tytuł, a pozycja klubu zaczęła się pogarszać. W efekcie, gdy w 2013 roku klub tułał się już po trzeciej lidze, pojawił się projekt nowego stadionu – daleki od szczytowej pojemności „Złotego Kolczyka” (53 000) nowy stadion miałby osiągnąć 21 450 miejsc.

Estádio Moisés Lucarelli, Campinas (27 946)

Choć mało znany wśród dzisiejszych kibiców, ten stadion w Campinas ma niezwykłą i bogatą historię. Mało kto wie, że był jednym z pierwszych obiektów w kraju zbudowanych prywatnie przez klub, bez udziału samorządu.

Marzenie udało się zrealizować niesamowitym wysiłkiem lidera klubu, Moysesa Lucarellego. W latach 1940. inicjował on wiele akcji, by zebrać niezbędne środki, zastawiał nawet własny majątek. Na przykład w 1946 w 2 miesiące udało się zrealizować „karawanę 250 tysięcy cegieł”, czyli po prostu zbiórkę materiałów budowlanych. Dzięki temu oraz licznym innym darowiznom w 1947 ruszyła budowa i po roku można było rozegrać pierwszy mecz. To nie oznaczało jednak zakończenia budowy, ponieważ tę udało się skończyć dopiero w 1960!

W chwili otwarcia stadion Ponte Prety mieścił 35 tysięcy widzów, czym zapracował na przydomek Majestoso (Majestatyczny). Był wtedy trzecim co do wielkości obiektem w całym kraju, wkrótce przerośniętym przez inwestycje na Mistrzostwa Świata 1950.

Istniejące do dziś mury obiektu w stylu art deco (zwłaszcza efektowna brama wschodnia) to te same, które budowano dzięki datkom kibiców w 1948 roku. Odnawiane kilkakrotnie zachowały kształt i historyczną wartość, choć wewnątrz oznacza to przestarzały już układ, w którym trybuny za bramkami są umieszczone daleko od boiska. W niecodziennym posunięciu klub już w XXI wieku postanowił wykorzystać posiadane miejsce i na wschodniej trybunie stworzył między boiskiem a widownią… parking na 38 samochodów.

Co ciekawe, inicjator, pilot i „dobry duch” planu budowy nowego stadionu nie chciał nigdy zostać jego patronem. Gdy jednak wyjechał w podróż zagraniczną, decyzję o tym podjął zarząd klubu, umieszczając w nazwie imię pisane inaczej niż w oryginale – przez „i” zamiast „y”.

Estádio Anacleto Campanella, São Caetano (14 400)

Leżący niemal w centrum São Caetano (południowa część metropolii São Paulo) stadion piłkarski powstał jako część tzw. centrum olimpijskiego w 1955 roku. Wpisany w owalną działkę stadion jest z zachodu przyrośnięty do hal sportowych, które wymusiły budowę i późniejsze zachowanie bardzo niskiej trybuny głównej, jedynej zadaszonej na stadionie.

Pierwszy mecz odbył się 2 stycznia 1955 roku, a jego gospodarzem był ten sam klub, który pozostaje głównym użytkownikiem do dziś - AD São Caetano. Gdy zespół doszedł do centralnej ligi w latach 1980., stadion przeszedł pierwszą modernizację. Kolejne nadeszły w latach 2007-2008, 2012 i 2014. W ostatnich latach nie były już wymuszone poziomem klubu, ponieważ ten spadł do trzeciej ligi, wcześniej notując na swoim obiekcie rekord prawie 20 tys. widzów, gdy walczył w finale ligi w 2001.

Patron obiektu to burmistrz São Caetano Anacleto Campanella, który rządził miastem przez 8 lat i bezpośrednio przyczynił się do powstania stadionu.