NSK Olimpiyskiy – opis stadionu

Kiedy go otwierano w 1923 roku, nosił imię Czerwonego Stadionu Leona Trockiego. Rok później zgubił patrona, ale pozostał „Czerwony”. Później zmieniał swą nazwę jeszcze ośmiokrotnie (!), by ostatecznie stać się po prostu Narodowym Kompleksem Sportowym „Olimpijski”.

W trakcie tej długiej historii zmieniał się kilkakrotnie. Obecny obiekt jest w gruncie rzeczy drugim stojącym w tym samym miejscu. Historyczny Stadion Czerwony został zamieniony już po 13 latach istnienia. Inauguracja nowego 50-tysięcznika miała się odbyć 22 czerwca 1941,ale powstrzymała ją wojna. W latach 50. pojawiły się budynek administracyjny oraz 45-metrowe maszty oświetleniowe.

Obecnego kształtu nabrał w latach 1966-67, kiedy nad wielką niecką nadbudowano drugi poziom trybun. Pojemność wzrosła do 102 tys. i pozwoliła Olimpijskiemu (wtedy „Centralnemu”) stać się jednym z największych stadionów świata. Liczba ta spadła w drugiej połowie lat 90., kiedy instalacja krzesełek zmniejszyła możliwości do 83 450 miejsc. Kolejną redukcję przyniosła największa od kilku dekad modernizacja. W latach 2008-11 trybuny dolne zdemontowano i ułożono od nowa, górne odświeżono, a główną przebudowano zupełnie. Rozbudowa strefy VIP i biznesowej sprawiła, że liczba widzów mogących jednocześnie oglądać mecz wynosi obecnie 70 tysięcy.

Ostatnia rozbudowa miała związek z Euro 2012, dla którego kijowski stadion jest areną finałową. Jednak wcześniej wielkich wydarzeń też nie brakowało, by wspomnieć tylko Igrzyska Olimpijskie 1980, w których Kijów był drugim po Łużnikach najważniejszym obiektem turnieju piłkarskiego. Dwukrotnie zgromadził wtedy stutysięczną widownię. Później był używany jako oficjalna arena piłkarskiego Pucharu Ukrainy, tracąc to miano tylko na czas modernizacji 2008-11. Jest też regularnie używany przez Dynamo w meczach o najwyższym zainteresowaniu i prestiżu.