Dacia Arena – opis stadionu

Plany gruntownej przebudowy Stadio Friuli powstawały już w pierwszych latach XXI wieku, gdy Włosi marzyli o organizacji Mistrzostw Europy. Jednak kandydatury do Euro 2012 i 2016 nie uzyskały uznania UEFA. Zaledwie kilkanaście dni po drugiej porażce właściciel Udinese podpisał więc wstępne porozumienie z miastem, że on na własny koszt przeprowadzi projekt.

Mówiło się nawet o kwotach rzędu 50 mln €, jednak klub podjął starania, by budżet zoptymalizować. W 2012 Udinese podpisało z samorządem umowę o przejęciu obiektu na 99 lat, stając się trzecim we Włoszech prywatnym właścicielem stadionu.

Również w 2012 powstała pierwsza koncepcja, zgodnie z którą stadion miał być bardzo skromny. Z nasypami zamiast przestrzeni użytkowych, z minimum infrastruktury. Ostatecznie ten pomysł zarzucono na rzecz stworzenia dodatkowych powierzchni na poziomie murawy (poniżej gruntu). Dlatego kibice z trzech stron boiska wchodzą specjalnymi kładkami, właśnie nad powstałymi poniżej strefami przeznaczonymi pod komercję.

Pierwsze prace budowlane ruszyły w czerwcu 2013 roku, gdy usunięto nieużywaną bieżnię lekkoatletyczną, a boisko zostało przysunięte do zachodniej trybuny i jej słynnego 200-metrowego łuku. Gruntownie odnowiona trybuna została jedynym elementem starego stadionu pozostawionym na kolejne lata.

Z powodu biurokracji dopiero w czerwcu 2014 udało się zacząć budowę nowej trybuny północnej i kolejno wschodniej. Obie zostały otwarte po zaledwie roku. Ostatnia – północna, na początku stycznia 2016. Tak szybkie postępy prac były możliwe dzięki konstrukcji prawie w całości wykonanej z żelbetowych prefabrykatów. Ich montaż postępował bardzo szybko i został zwieńczony efektowną elewacją z satynowanej stali nierdzewnej. Ponad 10 tys. paneli tworzy „diamentową” elewację, która mieni się zależnie od pory dnia lub podświetlenia.

Jak Dacia Arena prezentuje się na tle pozostałych stadionów Serie A?