Arena Garibaldi – opis stadionu

Podczas gdy wiele stadionów otrzymuje miano „areny” w ramach modernizacji wizerunku, ten obiekt był autentyczną areną przez ponad stulecie. To znaczy, że odbywały się tu imprezy plenerowe, widowiska teatralne czy wyścigi konne. Stąd nazwa Arena Federighi, a następnie Arena Garibaldi – od nazwisk właścicieli. Lokalizacja też bardzo prestiżowa, zaledwie 250 metrów od słynnej Krzywej Wieży.

Obiekt powstał w 1807 roku i w swym pierwotnym układzie zachował się do 1896. Później dopiero utworzenie klubu piłkarskiego w mieście w 1909 spowodowało zmianę. W 1919 rozegrano tu pierwszy mecz, wówczas jeszcze bez stałych trybun. Pierwsza, drewniana pojawiła się w 1931. W okresie II wojny światowej znajdował się tu aliancki szpital polowy, a użytek sportowy wrócił dopiero w latach 50. XX wieku.

Pod koniec wspomnianej dekady zbudowano północną trybunę, w 1968 dołączył łuk na południu, a w 1978 nowe sektory łączące stare trybuny z nowymi. Nowa trybuna główna - istniejąca do dziś - stanęła w 1982. W szczycie, po 1982, stadion był w stanie pomieścić aż 35 tysięcy widzów.

Niestety, wkrótce zaczęły się „schody”, ponieważ zaniedbany obiekt pod koniec lat 90. zaczął popadać w ruinę. W 1997 zamknięto północną trybunę, później też część południowej. Po serii nieudanych planów modernizacji lub nawet zburzenia w całości, wreszcie w 2017 udało się zatwierdzić plan budowy nowego stadionu, z zachowaniem jedynie trybuny zachodniej.