Estadio Nemesio Díez – opis stadionu

Miał w swej historii wiele nazw, ale ta najpopularniejsza nie jest oficjalna. O stadionie w Toluce mówi się, że to „Bombonera de Toluca” - oczywiście w nawiązaniu do słynnej areny w Buenos Aires, znanej z wyjątkowej architektury i atmosfery.

Oficjalnie nosi nazwę Nemesio Dieza, wcześniej był nazywany Toluca 70-86, Toluca 70 (obie nazwy w związku z Mistrzostwami Świata), jeszcze wcześniej Luis Gutiérrez Dosal, a w latach 1950. patronem był Héctor Barraza.

Oficjalna inauguracja miała miejsce w sierpniu 1954, ale historia zaczyna się znacznie wcześniej, bo w 1919. Już wtedy były tu rozgrywane mecze Deportivo Toluca, choć nie wszystkie. Klub odkupił ziemię jednak dopiero w 1953 i zaczął inwestycję w infrastrukturę. Od tamtego czasu obiekt przechodził wiele modernizacji, do czego okazją było goszczenie aż dwóch Mundiali, w 1970 i 1986 roku.

Stadion stoi niemal w sercu Toluki, co ma swoje dobre, ale i bardzo złe strony. Dla kibiców od wielu lat oznaczało to komfort pojawiania się na meczach pieszo, jednak z czasem wyjątkowo gęsta zabudowa zaczęła ciążyć. Zadaszenie miało liczne podpory pomiędzy widzami, by nie wymuszać wyprowadzenia konstrukcji poza obręb obiektu.

W 2015 udało się jednak rozpocząć największą w historii przebudowę, która całkowicie zmieniła układ trybun. Jako pierwsze zniknęły narożniki, a w ich miejscu zaczęły rosnąć wysokie na 6 pięter wieże. Każda z nich miała łączyć trzy funkcje: po pierwsze – podpór zupełnie nowego dachu, po drugie – nowych klatek schodowych i po trzecie – miejsca nowych lóż biznesowych i telebimów.

Przesunięcie lóż do narożników pozwoliło zmaksymalizować pojemność dla zwykłych kibiców, co w obliczu skrajnie ciasnej działki było priorytetem. Zachodnia trybuna urosła od zera, po raz pierwszy w historii z aż trzema poziomami. Wysokość głównej (południowej) podwoiła się, podobnie jak tej na wschodzie. Tylko północna trybuna, już przed przebudową zawieszona nad chodnikiem, nie mogła zostać powiększona. Dzięki temu udało się osiągnąć pojemność ok. 30 tys. miejsc.

Nad widownią zawisł bardzo lekki dach stalowy w technologii ORTZ o łącznej powierzchni nieco ponad 10 tys. m². Widzowie po raz pierwszy otrzymali ochronę bez podpór ograniczających widoczność, rozpiętą na długości 115 metrów wzdłuż boiska. Komplet prac miał pochłonąć ok. 800 mln pesos i zająć zaledwie 14 miesięcy. Ostatecznie udało się otworzyć stadion ponownie w wyznaczonym terminie, jednak prace trwały dalej. Jako ostatnia pojawiła się nowa elewacja zewnętrzna z siatki.

Ponieważ przy stadionie nie ma miejsca na jakiekolwiek parkingi publiczne, parking wielopoziomowy powstał 75 metrów dalej, pomiędzy domami. 8 kondygnacji naziemnych oferuje ponad 500 miejsc, a budynek został połączony ze stadionem kładkami zawieszonymi nad ulicą.