Estadio Presidente Perón – opis stadionu

Ostatni mecz na starym stadionie Racingu odbył się 1 grudnia 1947, po czym ruszyła wielka przebudowa. Od rządu klub otrzymał ok. 3 mln peso, po czym minister finansów – zagorzały kibic – zdołał „klepnąć” jeszcze 8 milionów na budowę reprezentacyjnego stutysięcznika w Avellanedzie.

Właśnie tyle, aż 100 tys. widzów, mieściły dwupoziomowe trybuny na planie koła, z charakterystycznymi wcięciami na boisko. Do dziś stadion pozostaje jedynym na świecie o takim kształcie. Jemu też zawdzięcza przydomek El Cilindro, czyli Cylinder. Od 1966 obiekt funkcjonował z masztami oświetleniowymi, choć już od inauguracji w 1950 zdecydowanie najwyższym punktem była wieża na zachodniej ścianie obiektu, wznosząca się na 60 metrów.

W pierwszych dekadach istnienia budynek bywał przepełniony ponad pojemność, a najwyższe podawane widownie sięgają 120-125 tysięcy osób. Ich potwierdzenie to osobny problem, jednak nie ulega wątpliwości, że odnoszący sukcesy Racing był oglądany tłumnie na przestrzeni lat. W 1967 na własnym stadionie zdobyli Puchar Interkontynentalny i Copa Libertadores, w 1980 jako pierwsi triumfowali w Superpucharze Ameryki Południowej, za każdym razem wypełniając El Cilindro po brzegi.

Noszący oficjalnie imię prezesa klubu Juana Domingo Peróna stadion zaczął przechodzić poważne zmiany w latach 90. XX wieku. W latach 1995-1997 pojawił się dach nad górnymi trybunami, a z nim nowe oświetlenie. Pojemność zaczęła spadać do 70, później nieco ponad 50 tysięcy wraz z instalacją krzesełek i ograniczeniem pojemności najniższej partii trybun.

Stadion stoi zaledwie 200m na północny wschód od Estadio Libertadores de America.