Estadio Único Madre de Ciudades – opis stadionu

Nowy stadion w Santiago del Estero powstał w reprezentacyjnym miejscu, nad rzeką Dulce i u styku dwóch miast: Santiago oraz La Banda. Jeszcze przed jego budową władze zbudowały lekką kolej dla obu ośrodków, obejmującą swoim zasięgiem właśnie to miejsce.

Wizja gubernatora Santiago del Estero zakładała stworzenie w mieście areny piłkarsko-eventowej dla całego regionu, z możliwością goszczenia meczów międzynarodowych. Przetarg na projekt wygrał Enrique Lombardi, który postanowił stworzyć budynek o nietypowym, idealnie okrągłym planie.

Pierwotnie średnica „cilindro” miała być mniejsza, ale zapadła decyzja o powiększeniu obiektu, by zmieścić boisko bez wycinania fragmentów trybun. Efekt wyboru kolistej formy jest taki, że najbliżsi boisku są kibice zasiadający w narożnikach (7 m), a najdalej do niego mają fani zasiadający na głównej trybunie zachodniej (ponad 25 m). Jednak dzięki stromej widowni drugiego poziomu widoczność jest zadowalająca dla większości odwiedzających. Układ trybun jest jednorodny, przy czym zachodnia trybuna posiada 22 loże pomiędzy dolnym a górnym poziomem, a na koronie obiektu znajdują się dodatkowo kabiny komentatorskie i centrum dowodzenia.

Wybór koła dla kształtu stadionu nie jest przypadkowy, architekt chciał w ten sposób nawiązać do historii Santiago del Estero. To najstarsze miasto Argentyny, sięgające historią 1553 roku, skąd wyruszały wyprawy zakładające kolejne ośrodki. Stąd jego przydomek Madre de Ciudades (Matka Miast), noszony również przez sam obiekt.

Konstrukcję podzielono na 16 części, odpowiadających 16 promieniom odchodzącym od słońca w herbie prowincji Santiago del Estero. Stąd decyzja o stworzeniu 16 osobnych wyjść na trybuny oraz 16 pasów ciemniejszej membrany na elewacji. Symbolika jest prosta i niedosłowna, ale wciąż czytelna.

Budowa stadionu rozpoczęła się w czerwcu 2018 od palowania – ten etap był konieczny z racji bliskości rzeki, wymuszającej wzmocnienie gruntu. W sumie w podstawę stadionu wbito 403 pale o długości 21,5 m. Cała konstrukcja trybun jest prefabrykowana i wykonana wg bardzo oszczędnego materiałowo projektu. Podobnie jest zresztą ze stalą kopuły dachu, której wykorzystano tylko 1300 ton.

Dach i fasady opierają się na 48 pionowych dźwigarach (połączonych dwoma pierścieniami stalowymi), opartych o trybuny. Na nich rozpięto membranę PCV. W sumie wykorzystano aż 30 179 m² materiału, z czego 18 673 m² kryje dach, a reszta – fasadę. W tejże stworzono 48 poziomych wycięć, które autor projektu nazwał „tchawicowymi” z dwóch powodów: podobieństwa wizualnego oraz roli w naturalnej wentylacji obiektu.

Pierwotnie prace budowlane miały zakończyć się jeszcze w połowie 2019 roku, jednak termin przesunął się na 2020, a później – z racji pandemii koronawirusa i przesunięcia wszystkich ważnych meczów – inwestycja finiszowała na spokojnie. Oficjalnie budowę zakończono w maju 2020, ale jeszcze długo później trwały drobne prace. Otwarcia w marcu 2021 dokonał sam prezydent Argentyny Alberto Fernández, tuż przed meczem o superpuchar Argentyny.