Estadio Jorge Luis Hirschi – opis stadionu

Działka przy roku 1. Alei i 57. ulicy w La Placie to jeden z najstarszych piłkarskich adresów Argentyny. Wydzielono go z miejskiego parku Paseo del Bosque już na początku 1906 roku z przeznaczeniem na stadion Estudiantes. Klub rozegrał swój pierwszy mecz na nowym obiekcie w Boże Narodzenie 1907 i od tego czasu – choć z wymuszonymi okresowymi przerwami – korzysta właśnie z tego miejsca.

Funkcjonujący tu stadion zmieniał się przez lata w fundamentalny sposób, zawsze zachowując jednak typowo piłkarski, bardzo zwarty układ, wymuszony w dużej mierze ograniczeniami przestrzennymi. O budowie nowej areny w tym miejscu zaczęto mówić głośno z końcem lat 90. XX wieku, a w 2002 ruszyła konstrukcja pierwszej trybuny, za starą północno-zachodnią trybuną.

Władze miasta nakazały jednak klubowi wstrzymanie prac ze względów prawnych, po wykonaniu zaledwie kilkunastu rzędów. Rozpoczął się okres konfliktu z samorządem, zakończony w 2005 roku. Pod koniec sierpnia Estudiantes rozegrali na obiekcie swój ostatni mecz, wygrywając z sąsiadem i odwiecznym rywalem Gymnasią 1:0.

W 2007 nieczynny obiekt został zrównany z ziemią, z wyjątkiem konstrukcji z 2002. Tę zdecydowano się wkomponować w zmieniony projekt i dziś stanowi najstarszy element stadionu, będący częścią dolnego poziomu północnej trybuny. Właśnie ta część powstała jako pierwsza, w stanie surowym gotowa już w 2009. Do 2011 dołączyła do niej potężna trybuna północno-wschodnia.

W 2014, po przesunięciu boiska na północny zachód, dodano sektory za południowo-wschodnią bramką. Najciekawsza w formie jest trybuna południowo-zachodnia, bowiem tutaj klub miał zaledwie 10 metrów miejsca między boiskiem a 1. Aleją. Dlatego zapadła decyzja o budowie wysokiej trybuny z wąskimi balkonami i prywatnymi lożami. Powstała w ten sposób ściana pozwoliła odciąć stadion od zabudowy mieszkalnej, ograniczając hałas w dni meczowe.

Budowa tej części trwała najdłużej z racji ograniczonej dostępności środków. Podobnie było z wyposażeniem obiektu. Kiedy jednak Estudiantes zabrali się za prace instalacyjne i wykończeniowe, stworzyli wyjątkowy obiekt. Nie tylko jako pierwsi w kraju zdigitalizowali w pełni swój obiekt – od powszechności ekranów, przez wi-fi, po monitoring. Również jako pierwsi zastosowali hybrydową murawę, a do tego całość oświetlenia zamówili w technologii LED.

Ten ostatni element to zresztą część znacznie większego planu, by uczynić „Uno” (przydomek od adresu) najbardziej przyjaznym dla środowiska obiektem w kraju. Udało się nawet wyprzedzić inne kraje, bowiem stadion jako pierwszy na świecie otrzymał nie tylko lokalne wyróżnienia, ale i certyfikat EDGE. Zastosowanie fotowoltaiki, programu segregacji i ograniczania odpadów, integracji terenów zielonych, pobierania deszczówki, zarządzania zużyciem energii i inne wysiłki sprawiły, że Estudiantes stworzyli wyjątkowy stadion.

Z drugiej strony nowa arena pod starym adresem jest na wskroś tradycyjna, oferując całą południowo-wschodnią i pół północno-zachodniej trybuny kibicom stojącym. W chwili ponownego otwarcia klub zachował niezabudowane narożniki od strony Paseo del Bosque, jednak docelowo stadion może być rozbudowywany w tych kierunkach.