El Gigante de Arroyito – opis stadionu

Stadion na północy Rosario, tuż nad brzegami rzeki Parana, został otwarty wielkimi derbami miasta przeciwko Newell’s Old Boys w listopadzie 1926. W 1928 powstała nowa trybuna zachodnia, a w 1929 żelbetowa konstrukcja była gotowa również po pozostałych trzech stronach. Elementy tamtych trybun stoją do dziś, stanowiąc dolny poziom widowni na północy, wschodzie i południu.

Główna trybuna została odnowiona w 1939 roku, a ostatecznie zbudowana od nowa w 1948, stojąc do dziś w prawie niezmienionej formie. Kolejne istniejące do dziś elementy to górne trybuny po pozostałych trzech stronach, które powstawały od 1957 roku, w dużej mierze dzięki wysiłkowi kibiców. Ostatecznie prace nad nimi zakończyły się dopiero z chwilą przygotowań do Mistrzostw Świata 1978, ustalając kształt obiektu i jego pojemność na poziomie 41 465 widzów.

W ostatnich latach miały miejsce niewielkie zmiany, głównie związane z malowaniem i wymianą krzesełek, do których dołączyło dodanie 20 lóż w 2008. W 2013 został jednak przedstawiony oficjalnie plan powiększenia stadionu o ok. 10 tysięcy, do granicy 53 672 widzów.

Poza meczami Rosario Central odbywały się tutaj wielkie widowiska. W 1978 Polska pokonała w Mistrzostwach Świata Tunezję i Meksyk właśnie na tym obiekcie, ulegając w trzecim spotkaniu gospodarzom. Z kolei w 1975 i 1987 roku Gigante de Arroyito (to ostatnie to nazwa dzielnicy) gościł Copa America, oglądając m.in. wielkie zwycięstwo Argentyny 11:0 nad Wenezuelą w 1975.