Estadio Regional Calvo y Bascuñán – opis stadionu turniejowego

Ideę zbudowania centralnego stadionu w mieście Antofagasta podjęto w 1955 roku, gdy Chile szykowało się na organizację Mundialu 1962. W 1958 miasto oficjalnie poszło tropem komitetu postulującego budowę, a w 1959 wykupiło ziemię pod budowę. Budowa nie ruszyła jednak do stycznia 1961, dlatego kilka miesięcy później zapadła decyzja, że miasto nie zostanie uwzględnione wśród czterech aren Mistrzostw Świata, a jego miejsce przejmie Arica.

Budowę zawieszono, komitet organizacyjny rozwiązano. Jednak dwóch członków komitetu, Alberto Calvo i Miguel Bascuñán, kontynuowało starania, by stadion powstał. Udało im się ostatecznie zdobyć środki i budowa ruszyła na nowo latem 1962. Wkrótce znów jednak przerwano ją przez zmianę wykonawcy, osiągając szczęśliwy koniec prac dopiero we wrześniu 1964. 4 października odbyła się próba, a 8 oficjalne otwarcie stadionu.

Wyposażony w bieżnię lekkoatletyczną obiekt miał trybuny częściowo oparte na wałach, a częściowo żelbetowe. By uczcić dwóch działaczy, dzięki którym powstał, otrzymał w 2010 roku ich imię. Później ruszyła gruntowna przebudowa, która dostarczyła nowoczesną infrastrukturę zaplecza, częściowe zadaszenie i prostą, lekką elewację. Jednocześnie jednak zmiany szanują pierwotną bryłę stadionu – trybuny zachowały pierwotny kształt, podnosząc jednak standard. Prace miały zakończyć się w 2012 roku, jednak potrwały do wiosny 2013.

Dzięki modernizacji Estadio Regional gościł w 2013 roku superpuchar Chile oraz rozgrywki Copa Sudamericana. Został również zakwalifikowany do organizacji Copa America w 2015. Jednocześnie stale odbywają się tu imprezy sportowe (mecze z udziałem CD Antofagasta i Cobreloa) oraz rozrywkowe, na czele z koncertami międzynarodowych gwiazd.