Stockholms Stadion – opis stadionu

Gdy w 1909 roku Sztokholm otrzymał prawo do organizacji Igrzysk Olimpijskich 1912, nie było w mieście żadnego stadionu z zapleczem. W miejscu kompleksu rekreacyjnego powstał więc nowy obiekt. Według pierwszych planów miał być tymczasowy i mieć drewniane trybuny, ale ostatecznie zapadła decyzja o stworzeniu monumentalnej konstrukcji z cegieł helsingborskich o charakterystycznym, ciemnym kolorze.

Twórcą koncepcji jest Torben Grut, który wykorzystał wiele motywów narodowo-romantycznych w architekturze obiektu. Na planie podkowy powstał obiekt z dwiema wysokimi wieżami (w zachodniej do dziś działa zegar), którego zewnętrzny mur przypomina te z dawnych warowni. Również główna brama oraz rzeźbienia przywodzą na myśl zamek Zadaszenie opiera się na drewnianych podporach, z lekkim miedzianym baldachimem nad miejscem królewskim.

Wyjściowa pojemność na czas igrzysk wynosiła 22 tysiące widzów dzięki zbudowaniu na północy (z „otwartej” strony podkowy) dwupoziomowej trybuny, później zmienionej na jeden poziom.

Z uwagi na duży udział drewna w konstrukcji obiekt był podatny na upływ czasu i zniszczenia. W 1954 spłonęły drewniane elementy zachodniej trybuny, a w 1967 na wschodniej. Mimo pożarów nie zrezygnowano z drewna. Mało tego, do dziś na obiekcie nie pojawiły się jeszcze plastikowe krzesełka – zamiast nich są drewniane.

W 1958 odbyła się pierwsza rozbudowa stadionu. Na północy zburzono arkady za widownią i pojawił się drugi poziom trybun. W efekcie w dobie miejsc stojących obiekt mieścił maksymalnie ok. 27 tysięcy widzów. Arkady odbudowano podczas wielkiej modernizacji przed stuleciem obiektu, w latach 2011-12. Pojawiły się też głosy o usunięciu bieżni i pogłębieniu trybun dla użytku piłkarskiego, jednak klub gospodarz i władze miasta uznały, że nie uda się osiągnąć zadowalającego standardu obiektu.

Stockholms Stadion jest jednym z nielicznych na świecie, które po stu latach wyglądają niemal identycznie jak w chwili otwarcia. To jednak nie oznacza, że stadion nie sprostałby współczesnym wymogom. W wieże na północy wbudowano maszty oświetleniowe, a stadion poza aż pięcioma klubami (i reprezentacją Szwecji) gościł wiele imprez sportowych i rozrywkowych.