Estadio Zorros del Desierto – opis stadionu

Pierwszy stadion w śródmieściu Calamy powstał w 1952 roku z inicjatywy rodziny Abaroa. Miał służyć szeroko pojętemu miejskiemu sportowi, ale od początku były z nim pewne problemy. Zwłaszcza przez układ południowej trybuny, która uniemożliwiała stworzenie pełnej bieżni lekkoatletycznej i nie oferowała dobrej widoczności .

Przez lata wielokrotnie samorząd chciał przebudować obiekt, ale udało się dopiero dzięki rządowemu programowi Chilestadios. W lutym 2013 ruszyła rozbiórka starych trybun i niewiele ponad rok później stały już nowe. Jednak doposażenie obiektu trwało długo, a ostateczne otwarcie nastąpiło dopiero w kwietniu 2015.

Konstrukcyjnie stadion jest prosty i skromny, jednak ma ciekawe elementy stylistyczne. Elewacja i dach są pokryte rdzawą siatką, przypominającą miedź. Nie bez powodu, ponieważ budynek stoi w miedziowym zagłębiu. To też nawiązanie do przydomku klubu i nazwy stadionu – „Zorros del Desierto to „Pustynne Lisy”, na cześć rzadkich ssaków występujących lokalnie, również o rdzawym ubarwieniu.

Narożniki są wolne, bowiem te na południowym wschodzie i północnym zachodzie są ograniczone drogami – widowni zbudować się tam nie dało. Siatka elewacji i zadaszenie obejmują dwa pozostałe narożniki, tworząc częściowo  okryte place i drogi dojścia dla widzów.

Niezależnie od walorów estetycznych lub ich braku stadion w Calamie bywa określany mianem piekła. El Infierno to określenie zasłużone, ponieważ stadion stoi na wysokości 2260m n.p.m., w jednym z najgorętszych pustynnych rejonów Chile. Gra tutaj jest prawdziwym wyzwaniem dla piłkarzy z innych części kraju.