„Stadion Lisów Pustyni” brzmi co najmniej ciekawie, wygląda wcale nie gorzej. I naprawdę nie przeszkadza nam, że to najmniejszy i najtańszy nominowany w tym roku stadion.

Przed przebudową stadion miał nietypowy kształt z powodu wymiarów działki, na której stoi. W dużym skrócie: „podkowa domknięta bumerangiem”. Po przebudowie też jest ciekawie, choć to już zupełnie inny obiekt. Cały wykończony „miedzią”, do czego zobowiązuje lokalizacja w zagłębiu tego surowca. Estadio Zorros del Desierto to najmniejszy stadion zgłoszony do konkursu Stadion Roku.

Na początek trzeba powiedzieć, że ten stadion powstał w wyjątkowym miejscu. Calama to północ Chile, czyli miejsce bardzo upalnie i skrajnie suche. Przyjezdni przyjeżdżają tu na mecze do „piekła” – taki przydomek ma to miejsce. Deszcz to tutaj ogromna rzadkość, dlatego dach – co znamy już z chilijskich stadionów – nie jest potrzebny. Ale powstał nad dwiema trybunami, by zaoferować widzom cień.

Zadaszenie to po prostu gęsta siatka, taka sama jak na elewacji. W różnych odcieniach brązu, tworzy delikatną mozaikę i nadaje charakteru bardzo prostym żelbetowym trybunom. Konstrukcyjnie nie ma tu żadnej ekstrawagancji, jest prawie ascetycznie (choć zgodnie z obowiązującymi wymogami pod względem wyposażenia). Ale to jeden z tych przypadków, gdzie surowy beton bardzo dobrze komponuje się ze stalą (barwiona na brązowo) i biało-pomarańczowymi krzesełkami.

W sumie jest ich ponad 12 tysięcy, czyli zupełnie wystarczająco dla miasta o populacji poniżej 150 tys. osób. Miejscowym barwy stadionu kojarzą się nie tylko z klubem Cobreloa (Cobrel znaczy miedź), ale też z lokalnym przemysłem wydobywczym, wokół którego miasto powstało. Związek symboliczny jest więc prosty, ale skuteczny.

Bryła jest wyrazista, a nocą, co dziś już normalne, można ją barwnie iluminować. I to akurat mniej nam pasuje do charakteru tego stadionu, który rozświetlony na różowo czy seledynowo traci nieco na swoim brutalnym uroku.

Sponsor główny