Stade de la Tuilière – opis stadionu

Stadion znajduje się w północnej części Lozanny, gdzie gęsta miejska zabudowa przechodzi w bardziej otwartą, typową dla terenów wiejskich. Jego nazwa nawiązuje do dzielnicy, w której się znajduje. Od poprzedniego głównego miejskiego stadionu, Stade Olympique de la Pontaise, dzieli go niespełna kilometr.

Obiekt jest częścią kompleksu Centre Sportif de la Tuilière, który ponadto zawiera 9 boisk oraz obiekty lekkoatletyczne. Projekt budowlany powstał w 2014 roku, a prace ruszyły oficjalnie w grudniu 2017, choć pierwsze roboty odbyły się latem tamtego roku. Pomimo pandemii koronawirusa obiekt ukończono sprawnie i można było udostępnić go piłkarzom w listopadzie 2020. Koszt okazał się znacznie wyższy niż pierwotnie szacowano, w porównaniu do szacunków z 2014 kwota wzrosła niemal o 100%. 

Strome, jednopoziomowe trybuny wpisane w prostopadłościan sprawiają, że widzowie mogą poczuć, że są bliżej wydarzeń boiskowych, a nisko osadzony płaski dach wzmacnia hałas i sprawia, że dźwięk nie wydostaje się na zewnątrz. Geometrię wnętrza stadionu cechuje spokój i prostota. Płyta główna posiada sztuczną murawę, która docelowo ma być zastąpiona naturalną nawierzchnią w momencie ukończenia ośrodka treningowego.

Dużym wyzwaniem na etapie projektowania obiektu było dopasowanie go do małej działki, na której miał być zbudowany. Nie licząc podciętych narożników, obiekt zajmuje tylko 11 700 m². Ograniczenia przestrzeni sprawiły, że postanowiono odchylić rogi stadionu, co nadało obiektowi wygląd wypukłego naczynia. To rozwiązanie  zapewnia swobodny przepływ widzów  wokół budynku na poziomie parteru, łącząc plac stadionu z otaczającymi go terenami. Narożniki służą jako bramy wejściowe. Na koronie obiektu znajduje się okalająca widownię promenada  swego rodzaju chodnik, która oplata cały stadion. Spacer tam gwarantuje niesamowite widoki na panoramę miasta, Alp i Jeziora Genewskiego.

Rogi stadionu wywierają naprężenia rozciągające na pierścieniowe dźwigary biegnące wokół górnej krawędzi stadionu, nadając sztywność czterem ścianom zewnętrznym. W obszarze podstawy cokołu cztery rogi są połączone jednokondygnacyjną taśmą betonową. To ostateczny sznyt dla estetyki zewnętrznej powłoki stadionu, jednocześnie kierujący widzów do narożników. Wizualnie ta „ściana osłonowa” oddziela funkcje parteru, do których należą strefy gastronomiczne, komunikacyjne i wypoczynkowe, od otoczenia zewnętrznego. Od wewnątrz uniesione betonowe narożniki przybrały formę niby-trybun, gdzie fani mogą w przerwie przysiąść i porozmawiać.

Z zewnątrz, geometria rygli i spodnia część trybun dominują w wyglądzie stadionu z trzech stron, zwłaszcza po wieczornym podświetleniu. Nieco różni się zachodnia część, gdzie znajduje się główna trybuna ze strefą prasową i VIP. Są one widoczne przez filigranową szklaną powłokę. Delikatne fałdy między pionowo ułożonymi pasami szkła potęgują wrażenie, że ta elewacja to tylko lekka szklana kurtyna. Za nią znajdują się w sumie 4 kondygnacje zaplecza (pozostałe trybuny wyposażono jedynie w pawilony z kioskami i toaletami), w tym jedna podziemna. Dzięki temu stadion ma dyskretną wysokość 13m (nie licząc drobnych masztów oświetleniowych), co istotne z uwagi na sąsiedztwo lotniska i niską zabudowę wokół. 

Budynek posiada elektrownię słoneczną o powierzchni 4380 m², oświetlenie LED oraz własną oczyszczalnię ścieków. Ponadto na zewnętrznych ścianach stadionu ustawiono 50 miejsc lęgowych dla zagrożonych gatunków ptaków.