Stádio Apostolos Nikolaidis – opis stadionu

Najstarszy do dziś czynny grecki stadion, ateński Leoforos, został wybudowany 1922 roku jako centrum sportowe powstałego 14 lat wcześniej Panathinaikosu. Pierwsza trybuna została postawiona już w 1928 roku i stadion mógł wtedy zmieścić nawet do 6 tys kibiców.

Jako pierwszy grecki stadion miał zainstalowane sztuczne oświetlenie (1938) i trawiastą murawę (1958). Po pierwszej dużej przebudowie w 1951 pojemność stadionu wzrosła do 13 tys. Wtedy też powstała zachodnia trybuna, a na niej legendarna dziś Gate 13, czyli Brama 13, która oznacza sektory zajmowane przez najbardziej zagorzałych widzów.

Pod widownią po wschodniej stronie stadionu w 1959 roku powstała pierwsza w Grecji hala widowiskowa w podtrybuniu, która mieści 1500 osób.

W latach 1931-84 Leoforos był oficjalną siedzibą narodowej reprezentacji Grecji. W 1984 roku Panathinaikos przeniósł się na nowo wybudowany Stadion Olimpijski i powrócił do swojej historycznej siedziby po jej gruntownej przebudowie w 2001 roku, gdy zadaszono północną trybunę. Dach nad południową częścią widowni doszedł wkrótce później, jeszcze przed Igrzyskami Olimpijskimi 2004, choć sam turniej olimpijski ominął stadion Panathinaikosu. Kolejne modernizacje w 2007 i 2017 nadały obiektowi dzisiejszy kształt.

Położony u podnóża wzgórza Lycabettus obiekt nosi imię piłkarza i trenera Panathinaikosu, Apostolosa Nikolaidisa. Charakterystyczny kształt jest po części wynikiem ograniczeń przestrzennych zlokalizowanego w dzielnicy Ampelokipoi stadionu. Przydomek Leoforos zawdzięcza, jak wiele obiektów na świecie, adresowi. Leoforos po grecku znaczy po prostu „aleja”, a stadion stoi przy jednej z głównych alei Aten, Alei Aleksandry (Leoforos Alexandras).