Estadio Capwell – opis stadionu

Miasto Guayaquil przekazało tereny pod inwestycję w 1942 roku. Jej inicjatorem był Amerykanin George Lewis Capwell, który wcześniej doprowadził do założenia klubu Emelec, działającego przy zakładach elektrycznych. W klubie szybko powstawały kolejne sekcje, ale stadion nie miał powstać dla tej piłkarskiej, lecz dla baseballowej. W tamtym okresie Capwell nie przypuszczał, że futbol może się okazać dostatecznie atrakcyjną dyscypliną.

Kamień węgielny wmurowano w lipcu 1943 roku. Budowa pochłonęła sumę 2 mln sucre, bardzo wiele jak na tamte czasy. Pierwszy mecz baseballu odbył się w październiku 1945, a w grudniu na murawę wybiegli piłkarze Emelec. Pierwsze lokalne mistrzostwo rok później, a w 1947 roku stadion gościł Copa America.

Z biegiem lat sytuacja stadionu zaczęła się pogarszać, a jego stan grozić w latach 1970. wypadkami. W 1978 i 1982 r. doszło do dwóch prób sprzedaży obiektu innym podmiotom i wyprowadzki na inne tereny. Postęp projektów powstrzymała jednak opozycja kibiców, samorządu i dziennikarzy. Stadion pozostał na swojej wyjątkowo skromnej działce, wpisany w ciasną zabudowę mieszkalną. W latach 1989-1991 doszło do gruntownej przebudowy, której efektem była przebudowana trybuna południowa (w niej aż 150 lóż) i kompletne odnowienie infrastruktury sportowej oraz zaplecza.

Jako kolejna przebudowie została poddana trybuna wschodnia w 1999 roku. Miał to być krok na drodze do uzyskania pojemności 45 tys. widzów, ale okazał się ostatnim na długi czas. Trybuna na 4,5 tys. miejsc została wyposażona w 34 loże. Po przeciwnej stronie, na zachodzie stadionu, powstała w latach 2005-2006 kolejna trybuna, tym razem o niskim standardzie (miejsca stojące), ale za to wysokiej pojemności (ok. 8 tys.). Gromadzą się tam kibice znani jako Boca del Pozo, uznawani za jednych z bardziej fanatycznych w Ameryce Południowej.

Najbardziej kosztowne zmiany dotąd pojawiły się w latach 2015-2017 i objęły wszystkie trybuny w jakimś zakresie. Emelec liczył, że uda się zrealizować komplet prac za ok. 22 mln $, jednak ostateczny budżet zbliżył się do granicy 30 milionów. Część udało się pozyskać od Banco del Pacifico jako kredyt i rozliczenie umowy naming rights, a część klub otrzymał dzięki sprzedaży zaplanowanych po przebudowie nowych lóż.

Właśnie loże i ich układ decydują o tym, jak niezwykły jest wygląd tego stadionu. Do czterech poziomów prywatnych lóż na południu doszło aż pięć poziomów na północy, co sprawia wrażenie, że stadion piętrzy się nad piłkarzami. I słusznie, ponieważ nowa północna trybuna ma aż 8 pięter użytkowych, a komentatorzy na najwyższym poziomie oglądają mecz 35 metrów nad boiskiem. Całkowita wysokość konstrukcji to 41 metrów.

W sumie obiekt posiada ponad 400 lóż na wschodniej, północnej i południowej trybunie, a do tego kolejnych 30 powstało w czterech wieżach zbudowanych również w latach 2015-17. Dzięki stworzeniu wież zamiast starych sektorów narożnych udało się stworzyć nowe ciągi komunikacyjne (w tym 7 wind), bez których stadion nie spełniałby norm bezpieczeństwa.

W ramach prac od zera powstała co prawda tylko główna trybuna północna, ale gruntowną modernizację przeszły wszystkie sektory. Dach wymieniono nawet na stosunkowo nowej trybunie zachodniej, pojawił się nowy system oświetlenia. Murawę sprowadzono z USA, nowe foteliki z Hiszpanii, a materiał kryjący elewację z Niemiec. Właśnie elewację instalowano jako ostatnią, już w trakcie używania wszystkich powierzchni w dni meczowe. Wieże pokryły białe kompozyty, a fasady trybun częściowo niebieski kompozyt i jasna siatka aluminiowa. Ujednolicony i nowoczesny wygląd wsparła holenderska instalacja iluminacji.