Rogers Centre – opis stadionu

Konieczność budowy nowego stadionu w Toronto stwierdzono definitywnie na początku lat 1980. Warunki atmosferyczne dawały się we znaki, a w wielu miastach Ameryki Północnej powstawały już całkowicie zadaszone areny sportowe.

W 1983 powstał zespół zajmujący się sprawą, dwa lata później rozstrzygnięto konkurs architektoniczny. Zwyciężyła koncepcja wykorzystująca konwencjonalne technologie w nowatorski sposób. Wysokie trybuny wieńczył dach złożony z czterech segmentów. Jeden jest zamocowany na stałe, a pozostałe spoczywają w jego sąsiedztwie lub zasuwają się na szynach. Dwa płaty jadą wzdłuż stadionu, a jeden dookoła, po kolistym obwodzie.

Priorytetem była prostota i funkcjonalność w obliczu ogromnych problemów Montrealu z tamtejszym zamykanym dachem. Cel udało się zrealizować o tyle, że to najstarszy działający do dziś rozsuwany dach, uruchomiony po raz pierwszy w 1989.

Budowa trwała niespełna 2,5 roku, co stanowiło poślizg ok. 2 miesięcy względem pierwotnego harmonogramu.  To jednak nie czas, a cena stadionu budziła ogromne wątpliwości. Zamiast wyjściowych 150 mln $ kosztował on 570 milionów, a w pierwszych latach po otwarciu przynosił monstrualne straty. Znaczna część wzrostu to decyzja o dołożeniu na późnym etapie hotelu z ok. 350 pokojami, z których 70 oferuje widok na boisko.

Ciężar finansowania spadł na miasto, prowincję, rząd oraz prywatne przedsiębiorstwa. 28 firm zgodziło się dołożyć po 5 mln $ w zamian za loże na 10 lat oraz prawa marketingowe. Nazwa nie była jednak sprzedana, w publicznym głosowaniu wybrano SkyDome.

Pierwszorzędnym gospodarzem jest baseballowy zespół Blue Jays, którego właściciele (Rogers Communications) odkupili stadion w 2005 roku, zmieniając jego nazwę. Jednak trybuny mogą zmieniać konfigurację również na potrzeby futbolu amerykańskiego, kanadyjskiego oraz piłki nożnej.