Nadrabiamy zaległość i zapraszamy na prezentację najstarszego stadionu z ruchomym dachem. Do tego genialnie położony stadion w Montrealu i nieco mniej urodziwy w Toronto.

Rogers Centre, Toronto (54 000)

© Jamaal

Konieczność budowy nowego stadionu w Toronto stwierdzono definitywnie na początku lat 1980. Warunki atmosferyczne dawały się we znaki, a w wielu miastach Ameryki Północnej powstawały już całkowicie zadaszone areny sportowe.

W 1983 powstał zespół zajmujący się sprawą, dwa lata później rozstrzygnięto konkurs architektoniczny. Zwyciężyła koncepcja wykorzystująca konwencjonalne technologie w nowatorski sposób. Wysokie trybuny wieńczył dach złożony z czterech segmentów. Jeden jest zamocowany na stałe, a pozostałe spoczywają w jego sąsiedztwie lub zasuwają się na szynach. Dwa płaty jadą wzdłuż stadionu, a jeden dookoła, po kolistym obwodzie.

Priorytetem była prostota i funkcjonalność w obliczu ogromnych problemów Montrealu z tamtejszym zamykanym dachem. Cel udało się zrealizować o tyle, że to najstarszy działający do dziś rozsuwany dach, uruchomiony po raz pierwszy w 1989.

© Len Lim

Budowa trwała niespełna 2,5 roku, co stanowiło poślizg ok. 2 miesięcy względem pierwotnego harmonogramu. To jednak nie czas, a cena stadionu budziła ogromne wątpliwości. Zamiast wyjściowych 150 mln $ kosztował on 570 milionów, a w pierwszych latach po otwarciu przynosił monstrualne straty. Znaczna część wzrostu to decyzja o dołożeniu na późnym etapie hotelu z ok. 350 pokojami, z których 70 oferuje widok na boisko.

Ciężar finansowania spadł na miasto, prowincję, rząd oraz prywatne przedsiębiorstwa. 28 firm zgodziło się dołożyć po 5 mln $ w zamian za loże na 10 lat oraz prawa marketingowe. Nazwa nie była jednak sprzedana, w publicznym głosowaniu wybrano SkyDome.

Percival Molson Stadium, Montreal (25 012)

© Christian Proulx

Najbardziej centralnie położony stadion w Montrealu należy do McGill University i powstał już w 1914 roku. Jednym z inicjatorów był Percival Molson, miejscowy sportowiec i syn browarnika, który zginął w trakcie I wojny światowej. W swoim testamencie zostawił uniwersytetowi ok. 75 tys. $ na budowę, co stanowiło aż 3/4 koniecznych środków.

Pierwotnie stadion otrzymał jedną dużą trybunę po zachodniej stronie, w całości wspartą o naturalne zbocze Mount Royal. Ponieważ korzystano z naturalnego ułożenia, ta trybuna cechuje się bardzo dużym nachyleniem.

© Christian Labonville

Z czasem podniesiono ją o część stalowo-żelbetową, a po drugiej stronie stanęła dwupoziomowa widownia. Drugi poziom doszedł jednak dopiero w 2009 roku, ustalając pojemność na poziomie ponad 25 tysięcy. Z uwagi na wyjątkową małą ilość miejsca, stadion zachował lekkoatletyczny charakter tylko w części – ma zaledwie 4 tory na bieżni. W układzie stadionu bardzo wyróżnia się stłoczona zabudowa południowego łuku. To budynki Instytutu Neurologii McGill University.

Gospodarzem jest oczywiście uniwersytet i jego zespoły futbolowe, jednak najbardziej znanym użytkownikiem pozostaje niezmiennie klub Alouettes z ligi CFL. Wszystkie mecze sezonu zasadniczego rozgrywane są tutaj, podczas gdy dopiero na fazę play-off klub przenosi się na większy Stadion Olimpijski.

Lamport Stadium, Toronto (9600)

Jeden z najważniejszych stadionów w Toronto powstał w miejscu dawnego więzienia dla kobiet w 1975 roku. Z dwiema ciekawie zaprojektowanymi, surowymi trybunami otoczonymi niewielkim parkiem, oferował miejsce dla prawie 10 tys. widzów od początku istnienia.

Również od początku miał sztuczną nawierzchnię, dzięki czemu mógł znieść znaczące obłożenie. Swoje mecze rozgrywały tu zarówno zespoły hokeja na trawie, rugby (aktualny stadion narodowy rugby league) oraz piłki nożnej. Tych ostatnich było tu przez lata sporo: Toronto FC, SC Toronto, a ostatnio Serbian White Eagles.

Nazwa stadionu jest poświęcona Allanowi A. Lamportowi, lokalnemu politykowi znanemu z działalności na rzecz rozwoju sportu.