Już grudzień, dlatego czas zwiększyć tempo. Wchodzimy w ostatnią fazę przygotowywania prezentacji w ramach akcji „Misja Stadion, 100 stadionów na 100 lat niepodległości”. Dlatego nie zdziwcie się, że w grudniu strona będzie bardzo biało-czerwona!

To jeszcze nie jedna trzecia, ale już dobiliśmy do 27 stadionów i w tym tygodniu powinniśmy przejść granicę 40 w ramach projektu #MisjaStadion. Chodzi o dodanie lub aktualizację stu polskich stadionów w bazie. Na mapie znajdziecie już 22 odznaczone stadiony, dziś dodajemy do nich kolejne 5. Oto one!

Stadion Łady, Biłgoraj (1295 miejsc)

Stadion Miejski w Biłgoraju leży na północy miasta, nad wodami Nowej Łady. Choć istnieje od wielu lat, to w okresie 2009-2016 został przebudowany całkowicie, nie zostawiając nic po starym obiekcie.

© Stadiony.net

Jako pierwsza, w 2009 roku, stanęła hala widowiskowa przy starym jeszcze stadionie. Jej dach przedłużono na wschód, by chronił również 224 widzów na małej, krytej trybunie. Nad widownią w tej części stadionu znajduje się galeria z tarasem, pozwalająca gościom restauracji w hali na oglądanie meczów.

Gdy halę wartą 22 mln zł oddano, w 2010 wystartowała budowa krytej trybuny, będącej przedłużeniem samej hali. Tym razem koszt był znacznie niższy, bo poniżej 2,2 mln zł, a efekt to 1070 zadaszonych krzesełek. Trybuna powstała co prawda szybko, jednak doczekała się równie szybkiej krytyki z uwagi na brak zaplecza w podtrybuniu oraz niedostateczną ochronę przed wiatrem i deszczem (nieosłonięta korona).

Dopiero w latach 2015-2016 powstało nowe boisko z pierwszą w historii tartanową bieżnią o 6 torach (całość za 3,6 mln zł). Pole gry nie spełnia jednak wymogów najwyższych klas rozgrywkowych, ponieważ jego wymiary to zaledwie 103x64m. Jako ostatni element powstał sektor gości (2016), w którym może się znaleźć 200 osób. Jednak sektor nie posiada trybuny, przez co jest jedynie zagrodą.

Stadion Miejski, Jasło (873)

Główny piłkarski stadion w Jaśle powstał w 1928 roku z inicjatywy rady miasta. W jego budowie uczestniczyli sami zawodnicy Czarnych Jasło, ale również osoby bezrobotne. Pracy było o tyle mało, że początkowo poza boiskiem przewidziano jedynie parę rzędów widowni.

© Stadiony.net

Boisko powstało bezpośrednio na północ od miejscowej huty szkła, co spowodowało, że między zawodnikami a murami huty mogło zmieścić się bardzo niewielu widzów. Dlatego rolę głównej trybuny od razu przyjęła północna.

W okresie II wojny światowej obiektowi przypadła niechlubna rola. Najpierw służył jako miejsce stacjonowania niemieckiej dywizji pancernej, a następnie był miejscem zwożenia ludzi z łapanek. Mecze w okresie okupacji były co prawda z rzadka rozgrywane, ale nie tutaj. Czarni, podobnie jak całe Jasło, stracili prawie cały dobytek podczas masowego niszczenia miasta przez nazistów w 1944 roku.

Po wojnie stadion przeszedł doraźny remont. Kolejna faza jego modernizacji nadeszła na przełomie lat 60. i 70. XX wieku, gdy powstał niewielki zadaszony sektor na głównej trybunie. Do dziś jednak piłkarze nie przebierają się na samym stadionie, a w budynku za nim.

Z uwagi na niski poziom bezpieczeństwa, południowa trybuna nie jest dziś używana. Sektor gości znajduje się z kolei na wschodnim krańcu północnej trybuny i dopuszczona przez policję liczba odwiedzających jest ograniczona do 80.

Stadion przy Młyńskiej, Bielsko-Biała (660)

Ukryty przed wzrokiem postronnych osób stadion „na Górce” w Bielsku-Białej wygląda, jakby znajdował się na odludziu dzięki zielonej otulinie. Tymczasem leży zaledwie kilometr od największego piłkarskiego obiektu BBOSiR, niedaleko rzeki Biała.

© Szymon Niesyt

Stadion na Górce w Bielsku-Białej został wybudowany na terenie nieczynnego kamieniołomu w latach 1910–1911. Budowę obiektu zainicjował piekarz Robert Jaworek, prace budowlane prowadzili inż. Franz Langer z Białej oraz firmy budowlane Franz Scharf i Bracia Landau. Nadzór nad budową sprawował Karl Piesch z Kamienicy. Obiekt został otwarty 24 września 1911 roku, co prawdopodobnie czyni go najstarszym istniejącym do dziś stadionem piłkarskim w Polsce.

Stadion posiada jedną trybunę, opartą o zbocze po zachodniej stronie boiska, która oferuje 660 miejsc pod dachem. To nie lada rozmiar dla stadionu, który pełni tylko rolę młodzieżowego dla BKS-u i Podbeskidzia.

Pierwszym gospodarzem obiektu został założony w 1907 roku Bielitz-Bialaer Sport Verein, przemianowany w 1936 roku na Bielsko-Bialskie Towarzystwo Sportowe (BBTS), późniejszy BBTS Włókniarz i protoplasta obecnego Podbeskidzia Bielsko-Biała. Drużyna ta występowała na Górce do 1997 roku, kiedy to po połączeniu z DKS-em Komorowice przeniosła się na boisko tamtejszego zespołu (dwa lata później przeprowadziła się zaś na główny Stadion Miejski).

Miasto zainwestowało sporo środków w jego modernizację w latach 2004-2007, gdy trybuna została przebudowana. Następnie w 2011 ułożono zupełnie nowe sztuczne boisko, powstał parking, a sama trybuna otrzymała komplet nowych krzesełek – tych z burzonego stadionu przy Żywieckiej.

Stadion CSiR, Babimost (540)

Babimost to małe, historyczne miasto niedaleko Zielonej Góry. I choć rozmiarem nie imponuje, to zbudowało jeden z najlepszych kompleksów sportowych w Polsce, oczywiście z zachowaniem skali. Cały kompleks składa się z hali widowiskowo-sportowej, boisk i kortów odkrytych, krytego fitness parku oraz stadionu piłkarsko-lekkoatletycznego.

© BGWprojekt

Stadion powstawał od 2012 roku, gdy zrealizowano boisko z 7-torową bieżnią. Jako drugi element, w 2014 roku, dołączył wspomniany już fitness park, a więc dwukondygnacyjny budynek zaplecza sportowego. Już w chwili oddania był przygotowany do zintegrowania z trybuną. Dobudowaną ją do stadionu rok później, dzięki czemu od 2015 roku stadion dysponuje krytą widownią dla 540 osób. Gdyby zapotrzebowanie było większe, rozmieszczenie fotelików na trybunie umożliwia podniesienie pojemności.

Gospodarzem stadionu jest klub sportowy Klon, który rozgrywa mecze na poziomie amatorskim.

Stadion Stoczniowy, Szczecin (300)

Choć nominalnie stadion na północy Szczecina ma tylko 300 miejsc siedzących, to jego faktyczny rozmiar jest zdecydowanie większy. W szczycie mogło się tu pojawić nawet 5 tysięcy widzów, którzy zajmowali miejsca na dwóch ziemnych trybunach – północnej i południowej – o wysokości 10 rzędów każda.

© Jörg Pochert

Gdy stadion powstał w 1971 roku było to zrozumiałe: chodziło o odłączenie od gwardyjsko-stoczniowej Arkonii po wydarzeniach Grudnia 1970, gdy milicja i wojsko brutalnie stłumiły protesty, między innymi te w stoczni. Powołana wówczas do życia Stal Stocznia (dziś KS Stal) miała więc od razu niemałe zaplecze społeczne i potrzebowała obiektu o wystarczającej pojemności.

Stal Stocznia nie doczekała jednak wielkich sukcesów, niemal zawsze pozostając w cieniu większej Pogoni (jedynie w sezonie 1979/80 udało się uplasować wyżej) i rozegrawszy do dziś w sumie 13 sezonów w drugiej lidze, bez awansu do ekstraklasy.

Po transformacji, podobnie jak wiele innych drużyn przyzakładowych, Stal popadła w poważne kłopoty, a jej stadion nigdy nie doczekał się istotnych modernizacji. Z czasem wyłączono z użytku całkowicie trybunę południową, a północna funkcjonuje dziś tylko dzięki poważnemu ograniczeniu pojemności. Charakterystyczny układ zapewniają obiektowi budynki zaplecza technicznego (za zachodnią bramką), a także biura Stali i kawiarenka sportowa na koronie północnej trybuny.

Obiekt należał przez większość swego istnienia do Stoczni Szczecińskiej. Od 2008 jest własnością miasta Szczecin, które zarządza nim poprzez MOSRiR.