Cztery zupełnie różne stadiony z różnych części Polski. Ten największy jest też najbardziej kontrowersyjny, bo ani nie powstał w Polsce, ani nie z rąk Polaków, ani nie był olimpijski, choć ma to w nazwie…

Stadion Olimpijski we Wrocławiu

Wbrew krążącym wokół niego mitom, obiekt powstały nad kanałami Odry w 1928 roku nigdy nie gościł Igrzysk Olimpijskich. Przypisywano mu udział w berlińskiej imprezie z 1936, gdy obiekt nosił jeszcze nazwę Schlesierkampfbahn i był pod rządami Niemiec. Za to autor projektu, architekt Richard Konwiarz, otrzymał za swe dzieło brązowy medal podczas Igrzysk Olimpijskich w 1932.

Stadion stworzony przez Konwiarza był centralnym punktem kompleksu sportowego Sportpark Leerbeutel. W kształt elipsy wkomponowano boisko z długą bieżnią. Wszystkie dostępne pomieszczenia zlokalizowano na południu. Tam powstała jedna z dwóch bram prowadzących na obiekt, zespolona z okazałą kolumnadą okalającą wjazd na obiekt. Te elementy zachowały się do dziś.

W 1933 roku ranga stadionu urosła, otrzymał on imię Hermanna Göringa, jednego z twórców III Rzeszy. Wkrótce później usypane na wale trybuny zostały powiększone. W latach 1935-1939 pojawiły się kolejne rzędy z murowanym zapleczem i częściowym zadaszeniem. Na zachodzie stanęła trybuna honorowa, a na wschodzie smukła wieża zegarowa.

W czasie II wojny światowej obiekt ucierpiał, a później przeszedł w polskie władanie. Po odbudowie otwarto go już z nową nazwą, bliższą „zwycięskiej opcji” – generała Karola Świerczewskiego. W 1970 zarząd nad stadionem przejęła Akademia Wychowania Fizycznego. W 1978 nad trybunami wzniosły się cztery potężne maszty oświetleniowe, po 80 metrów każdy. Natężenie światła 2800 lux było wówczas największym w Europie. Rok później pojawiła się bardzo niecodzienna wówczas podgrzewana murawa, której instalacja przestała jednak działać po 8 latach.

Popadający stopniowo w ruinę stadion przejęły w 2006 roku na powrót władze Wrocławia i przechodził on kolejne doraźne modernizacje. Jego pojemność spadła znacząco od dawnych 50 tysięcy do ok. 35, choć dziś to liczba czysto umowna – część trybun jest wyłączona z użycia.

W 2010 zmieniono geometrię toru żużlowego (został skrócony i poszerzony), przez co boisko piłkarskie nie spełnia już norm krajowych ani międzynarodowych, uniemożliwiając odbywanie meczów Śląska Wrocław. Poza Śląskiem w swej historii stadion gościł również reprezentacje nazistowskich Niemiec (5 razy) oraz Polski (14 razy). Aktualnie gospodarzem jest żużlowe WTS.

Do 2016 roku stadion ma zostać gruntownie przebudowany, zachowując jednak elementy powstałe w 1928 i 1939 roku. Jego pojemność spadnie do ok. 11 tys. miejsc z pełnym zadaszeniem widowni. Mają się tu odbyć imprezy World Games 2017, których gospodarzem będzie Wrocław.

Stadion im. Zbigniewa Podleckiego

Najbardziej centralnie położony stadion w Gdańsku powstał w miejscu dawnych bastionów nad Opływem Motławy. Inauguracja w 1925 roku odbyła się jeszcze w niemieckim Wolnym Mieście Gdańsku, dlatego pierwotnie stadion nosił nazwę Kampfbahn Niederstadt. Pierwotnie służył różnym dyscyplinom dzięki boisku i bieżni, wokół których powstały skromne trybuny nasypowe i drewniana główna.

Do rozbudowy doszło w latach 1950., gdy obiekt powiększyły nowe wały, podobno oparte o gruzy zniszczonego miasta. Na północy powstała najbardziej monumentalna i charakterystyczna część – Brama Maratońska. Choć w zniekształconej formie i jako podpora dla telebimu brama istnieje do dziś.

W kolejnej dekadzie obiekt został przekształcony w stadion żużlowy i ta funkcja dominuje tu aktualnie, o czym świadczy patronat Zbigniewa Podleckiego (mistrza Europy i świata) nadany po jego śmierci w 2009. Stopniowo modernizowany, stadion ma się w kolejnych latach dalej zmieniać, by podnosić standard.

Stadion Rozwoju Katowice

Historia mniej znanego klubu z Katowic jest nierozerwalnie związana z południowym zachodem miasta, gdzie powstały przy Kopalni Wujek zespół funkcjonuje od 1925 roku. Aktualny stadion powstał dopiero w 1974, po serii przeprowadzek Rozwoju.

Jednopoziomowe trybuny stworzono na okazałych nasypach. Znalazło się na nich miejsce dla 9 rzędów widowni. Pojemność całych wałów jest znacznie wyższa, jednak względy finansowe i zapotrzebowanie sprawiły, że aktualnie otwartych jest zaledwie 8 sektorów, łącznie oferując 2400 miejsc po zachodniej i wschodniej stronie obiektu.

Przy stadionie znajdują się trzy boiska treningowe.

Stadion Miejski w Olecku

Miejski stadion w Olecku powstał w 1930 roku, jako część okazałego założenia sportowo-rekreacyjnego nad brzegami Jez. Olecko Wielkie. Oficjalne informacje mówią, że trenowali tu niemieccy olimpijczycy przed Igrzyskami Olimpijskimi 1938.

Z jedną trybuną po zachodniej stronie obiekt był otwarty na pobliski park i wody jeziora. Widownia znajdowała się na nasypie, który podzielono na trzy stopnie pokryte trawą. Ten niecodzienny układ został zachowany do dziś, zmieniając się znacząco dopiero w 2010 roku. Podczas modernizacji na trawiastych nasypach zainstalowano luźno rozstawione krzesełka. Znacząca zmiana zaszła na wykończonym kamieniami centralnym sektorze honorowym, który przykrył dach.