Bloomfield Stadium – opis stadionu

Budowa stadionu ruszyła we wrześniu 1960 roku dzięki funduszom z Kanady, przede wszystkim od rodziny Bloomfield. Stąd też nazwa obiektu, która do dziś honoruje Bernarda M. Bloomfielda i Louisa M. Bloomfielda. Pierwszym meczem na stadionie były derby Tel Awiwu w październiku 1962 roku, jednak oficjalne otwarcie miało miejsce w grudniu tego samego roku, gdy Hapoel mierzył się z holenderskim Sportsclub Enschede.

Hapoel jest jedynym klubem, który rozgrywa swoje mecze na stadionie nieprzerwanie. Od 2000 towarzyszy mu jednak Maccabi, a od 2004 również Bnei Yehuda Tel Aviv. Dzięki modernizacjom z lat 2010 i 2012 obiekt spełniał najważniejsze wymogi UEFA i był gospodarzem Euro 2013 (U21). W Tel Awiwie brakowało jednak areny piłkarskiej o odpowiednim poziomie infrastrukturalnym, dlatego w 2015 roku zapadła decyzja o całkowitej przebudowie starego obiektu.

W odróżnieniu od innych izraelskich miast, w Tel Awiwie nie zdecydowano się na budowę od zera w innej lokalizacji. Zamiast tego miasto postanowiło budować na bazie istniejącego obiektu, przez kibiców nazywanego „świątynią”. O kształcie stadionu zdecydowały dwa kluczowe czynniki. Pierwszy to decyzja, by zachować ogromną większość dotychczasowych trybun i w oparciu o nie rozbudować obiekt. Drugi to biegnące tuż za północną i południową bramką ulice, przez które stadion musiał rosnąć przede wszystkim na wschód i zachód.

Oparcie trybun o te istniejące sprawiło, że nowe Bloomfield otrzymało jedyny w swoim rodzaju układ. Trzy trybuny są jednopoziomowe, a największą wschodnią podzielono na dwa osobne tarasy. Udało się nie tylko wycisnąć z ograniczonej przestrzeni jeszcze więcej miejsc (planowano 24 000, udało się zwiększyć do 29 000), ale też stworzyć widownię, na której wszyscy wszystkich widzą. Nie tylko ogląd boiska jest bardzo dobry, ale i widok na pozostałych fanów.

Do tego zachodnia trybuna otrzymała wyczekiwaną strefę hospitality. To nie tylko 10 lóż i spory klub biznesowy, ale także możliwość organizacji imprez wewnątrz zachodniej części obiektu, docelowo nawet na 1000 osób. Główne zaplecze dla kibiców wzniesiono na dwa rozległe tarasy pod wschodnią i zachodnią trybuną, oferujące widok na okolicę.

Choć stadion nie ma zadaszenia nad kompletem trybun, to ułożone nad widownią masywne kratownice mogą stanowić podstawę dla takiej konstrukcji w przyszłości. W chwili oddania stadion miał krytą jedynie centralną część zachodniej trybuny. Najbardziej efektownym elementem jest jednak nie biała stal górująca nad widownią, ale równie biała fasada o prostych, graniastych kształtach.

Co ciekawe, z racji braku miejsca przebudowa nie uwzględniała tworzenia dodatkowych parkingów. Przy Bloomfield zaplanowano tylko niezbędne minimum dla obsługi zachodniej trybuny. By obsłużyć dodatkowe tysiące widzów najpierw przewidziano autobusy wahadłowe, a docelowo dociągnięcie do stadionu linii lekkiej kolei.

Przebudowa stadionu ruszyła w 2016 roku i pierwotnie miała zakończyć się w 2018 roku. W trakcie realizacji pojawił się jednak szereg problemów, przez które dopiero w drugiej połowie 2019 udało się otworzyć „świątynię” na nowo dla widzów. Nawet wtedy nie była kompletna – fasady kończono dopiero w trakcie pandemii koronawirusa. Wraz z harmonogramem rosła cena. Z 350 mln szekli na starcie budżet urósł do 500 mln.