El Parque Central – opis stadionu

Historycznie to jeden z najważniejszych stadionów w Urugwaju, zresztą uchodzi za najstarszy funkcjonujący do dziś w całej Ameryce Południowej. Od chwili otwarcia w maju 1900 był używany jako dom Nacionalu, choć ten klub zagrał dopiero w drugim meczu, dwa dni po oficjalnej inauguracji.

W tamtym czasie stadion był najważniejszym obiektem piłkarskim w Urugwaju, choć do dzisiejszego było mu daleko. Boisko było obrócone, a trybuny drewniane. Na początku miały pojemność ok. 10 tys. miejsc, w 1911 rozbudowano je o połowę.

Kolejne prace modernizacyjne poprzedzały Copa Sudamericana 1923 i Mistrzostwa Świata 1930. „El Parque” można uznać za pierwszy stadion Mundialu FIFA, ponieważ właśnie tu odbyło się otwarcie MŚ 1930 (równolegle z nieistniejącym już Estadio Pocitos). Równie wielkich turniejów później już tu nie rozgrywano, ponieważ od 1930 rolę najważniejszego w kraju przejął Estadio Centenario. Nawet Nacional mecze derbowe przeciwko Penarolowi przeniósł na większy stadion, ok. 1 km na południowy wschód.

W trakcie II wojny światowej miało dojść do przebudowy, jednak plany z 1939 zaczęto realizować dopiero w 1944, po spłonięciu drewnianych trybun. Pierwsza z cementu powstała dzisiejsza trybuna południowa. Kolejne rozbudowywano aż do… 2011 roku. Sektor za sektorem, piętro po piętrze stadion rósł i rośnie nadal po zaczętej w 2015 kolejnej rozbudowie.

Co ciekawe, w historii stadionu nie brakuje śmierci. Nie chodzi jednak o katastrofy z ofiarami. W pierwszych latach swojego istnienia był miejscem pojedynków strzeleckich, a w 1918 roku znany zawodnik Abdón Porte (późniejszy patron zachodniej trybuny) popełnił samobójstwo na środku boiska.