Estadio Pascual Guerrero – opis stadionu

Budowa nowego stadionu w dzielnicy San Fernando (stąd przydomek Sanfernandino) ruszyła dzięki poecie Pascualowi Guerrero, który ofiarował ziemię. Obiekt otwarto w 1937 roku przy okazji obchodów 400-lecia Cali.

Pierwszy mecz piłkarski odbył się tu w 1948, a w 1954 zapadła decyzja o utworzeniu wokół obiektu uniwersyteckiego kompleksu sportowego, który jeszcze w latach 1970 należał do najlepszych na kontynencie.

Choć piłkarskie tradycje weszły na stadion stosunkowo późno, to zakorzeniły się bardzo głęboko. Stadion jest siedzibą derbowych rywali Deportivo iAmerica. Co ciekawe, fanatyczni kibice obu stron zajmują dokładnie te same sektory, choć zwykle zantagonizowane frakcje stronią od miejsc ulubionych przez rywali. W tym przypadku jest inaczej – górny poziom południowej trybuny jest uznawany za serce dopingu obu klubów, a tylko w derbach drużyna będąca formalnie gośćmi musi zająć lustrzaną trybunę północną.

Stadion był rozbudowywany kilkakrotnie – przed Igrzyskami Panamerykańskimi 1971, Igrzyskami Pacyficznymi 1994 czy Copa America 2001 (przed tą ostatnią imprezą wyremontowano północne łuki, które wcześniej były zamknięte, grożąc zawaleniem).

Najbardziej widowiskowe zmiany przyszły jednak przy okazji Mundialu U20 w 2011 roku. Nad trzema stronami obiektu zamontowano dach, przyszły nowe krzesełka i imponujące podesty medialne na wschodzie, ostatecznie zamienione na przestrzeń reklamową po imprezie. Dopiero po imprezie zakończono również prace, ponieważ organizatorzy nie zdążyli zrealizować wszystkiego na czas.