Oba powstały przy okazji 400-lecia swoich miast. Oba do dziś są najważniejszymi arenami metropolii, a do tego miejscem wspaniałych meczów derbowych. Poznajcie dwa kotły z Kolumbii.

Estadio Nemesio Camacho, Bogota

Plany powstania nowego stadionu piłkarskiego podjęto w 1934 roku przy okazji obchodów 400-lecia Bogoty i zaplanowanych na 1938 igrzysk regionalnych Juegos Bolivarianos. To właśnie u początków stadionu zrodziły się jego nazwy, oficjalna i przydomek. Nemesio Camacho, miejscowy potentat, ufundował działkę pod stadion, która nazywała się potocznie „El Campín” (kamping – z uwagi na dużą ilość zieleni).

Prace na obiekcie zakończyły się z minimalnym opóźnieniem po powodzi, która wstrzymała postępy. Jednak inauguracja w sierpniu 1938 nie została zagrożona. Pierwotnie trybuny mieściły 10 tys. widzów, ale zapotrzebowanie wymusiło stosunkowo szybki wzrost. W 1948 obiekt rozbudowano do ponad 23 tysięcy, ale i to nie sprostało zapotrzebowaniu. Dlatego już w 1951 kompletnie przebudowano stadion do pojemności 54 tys. osób. I znów tłumy przekraczały możliwości. Widownie rzędu 60 tysięcy gromadziły się tu wiele razy.

W 1967 odbył się pierwszy mecz przy sztucznym świetle, w 1968 obiekt urósł po raz ostatni, a w 1969 otrzymał pierwszą tablicę świetlną. Późniejsze modernizacje oznaczały już stopniowe zmniejszanie widowni. W latach 1998-2001 liczba miejsc stopniowo spadała do poziomu 47 tys. przez instalację krzesełek. Ostatnia modernizacja miała miejsce przed młodzieżowym mundialem 2011, a liczba krzesełek osiągnęła wtedy poziom 36 343.

W swojej historii stadion gościł wiele imprez sportowych, począwszy na Juegos Bolivarianos, przez Copa CONMEBOL, Copa America czy finały Copa Libertadores, a skończywszy na wielkich ligowych klasykach dwóch miejscowych klubów – Santa Fe i Millonarios, które uznają obiekt za swój dom od połowy XX wieku. W 1973 roku odbył się tu też pierwszy z kilkudziesięciu wielkich koncertów.

Estadio Pascual Guerrero, Santiago de Cali

Budowa nowego stadionu w dzielnicy San Fernando (stąd przydomek Sanfernandino) ruszyła dzięki poecie Pascualowi Guerrero, który ofiarował ziemię. Obiekt otwarto w 1937 roku przy okazji obchodów 400-lecia Cali. Pierwszy mecz piłkarski odbył się tu w 1948, a w 1954 zapadła decyzja o utworzeniu wokół obiektu uniwersyteckiego kompleksu sportowego, który jeszcze w latach 1970 należał do najlepszych na kontynencie.

Choć piłkarskie tradycje weszły na stadion stosunkowo późno, to zakorzeniły się bardzo głęboko. Stadion jest siedzibą derbowych rywali Deportivo iAmerica. Co ciekawe, fanatyczni kibice obu stron zajmują dokładnie te same sektory, choć zwykle zantagonizowane frakcje stronią od miejsc ulubionych przez rywali. W tym przypadku jest inaczej – górny poziom południowej trybuny jest uznawany za serce dopingu obu klubów, a tylko w derbach drużyna będąca formalnie gośćmi musi zająć lustrzaną trybunę północną.

Stadion był rozbudowywany kilkakrotnie – przed Igrzyskami Panamerykańskimi 1971, Igrzyskami Pacyficznymi 1994 czy Copa America 2001 (przed tą ostatnią imprezą wyremontowano północne łuki, które wcześniej były zamknięte, grożąc zawaleniem). Najbardziej widowiskowe zmiany przyszły jednak przy okazji Mundialu U20 w 2011 roku. Nad trzema stronami obiektu zamontowano dach, przyszły nowe krzesełka i imponujące podesty medialne na wschodzie, ostatecznie zamienione na przestrzeń reklamową po imprezie. Dopiero po imprezie zakończono również prace, ponieważ organizatorzy nie zdążyli zrealizować wszystkiego na czas.