Hrazdan Stadium – opis stadionu

Pierwszy pomysł budowy stadionu w głębokiej dolinie rzeki Hrazdan pojawił się w latach 1950, gdy to miejsce zostało uznane za „naturalny amfiteatr” przez członka rady ministrów ZSRR, Anastasa Mikoyana. Jednak konkretne plany budowy nowego obiektu zaczęto wdrażać w latach 1960., a ich finałem było rozpoczęcie budowy ogromnego 75-tysięcznika latem 1969. Miał on być uświetnieniem obchodów 50-lecia sowietyzacji Armenii.

Mimo rozmiarów i trudnego położenia, prace ukończono w zaledwie 18 miesięcy i otwarcie w obecności samego Leonida Breżniewa odbyło się już w listopadzie 1970. Projekt autorstwa dwóch ormiańskich architektów (Koryun Hakobyan, Gurgen Musheghyan) wykorzystał ideę „naturalnego amfiteatru” - trybuny obniżają się z zachodu na wschód, w kierunku rzeki, pozwalając widzom oglądać nie tylko mecz, ale i panoramę wschodniej części Erewania. Efektowny projekt i szybka budowa pozwoliły stadionowi uzyskać rządową nagrodę dla najlepszej budowy w 1971.

Z pojemnością ok. 75 tys. widzów stadion był piątym co do wielkości w Związku Radzieckim, a już podczas pierwszego meczu zgromadził nadkomplet 78 tysięcy, do dziś stanowiący rekord frekwencji. Przez lata odbywały się tu finały krajowego pucharu, najważniejsze mecze krajowe, dwukrotnie gościła również kadra narodowa ZSRR. Po rozpadzie Związku Radzieckiego stadion stał się narodowym obiektem Armenii i pełnił tę funkcję do 1999 roku. Wówczas reprezentacja przeniosła się na mniejszy Stadion Republikański.

W 2004 roku stadion został sprywatyzowany, a w latach 2005-2008 obiekt przeszedł wymianę ławek na krzesełka, zmieniając pojemność na nieco ponad 54 tysiące. W 2012 roku ruszyła kolejna modernizacja, której celem było zapewnienie infrastruktury na poziomie pozwalającym ubiegać się o finały europejskich pucharów.