Podróż ognia olimpijskiego z Rzymu do Mediolanu zaczyna się w niezwykle symbolicznym miejscu – na otoczonym marmurowymi posągami Stadio dei Marmi – i skończy na legendarnym San Siro, gospodarzu ceremonii otwarcia igrzysk Mediolan–Cortina 2026.

Podróż ognia olimpijskiego

Znicz zimowych igrzysk Mediolan–Cortina 2026 zostanie po raz pierwszy został rozpalony w sobotę 6 grudnia na Stadio dei Marmi w Rzymie, inaugurując 63‑dniową podróż liczącą około 12 tysięcy kilometrów po całych Włoszech. Finałem tej drogi będzie zapalenie znicza olimpijskiego 6 lutego w Mediolanie, co oficjalnie zainauguruje Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2026.​

Do igrzysk zostało jeszcze kilka miesięcy, ale są dziedziny życia, w których czekanie po prostu nie wchodzi w grę. Jedną z nich jest rozrywka online, gdzie użytkownik oczekuje natychmiastowej zabawy. Z pomocą przychodzi https://spinbarakasyno.net/ oferujące najepsze bonusy powitalne i promocje.

Podróż Płomienia jest pomyślana jako coś więcej niż klasyczna sztafeta z pochodnią – ma być hołdem dla historii, sztuki i sportowej tożsamości kraju, zaczynając od stolicy. Rzymski etap poprowadzi ogień ze Stadio dei Marmi w stronę Watykanu, przez Largo Argentina i okolice gazometru, następnie przez Plac Świętego Piotra i Zamek Świętego Anioła, aż po finał na Piazza del Popolo, na trasie przekraczającej 30 kilometrów.​

© Grzegorz Kaliciak

Stadio dei Marmi – marmurowa brama igrzysk

Stadio dei Marmi, część kompleksu Foro Italico u stóp Monte Mario, powstało jako stadion treningowy przy ówczesnej faszystowskiej Akademii Wychowania Fizycznego, dziś siedzibie CONI. Zaprojektowany przez Enrico Del Debbio obiekt budowano w latach 1928–1932, a otwarto w roku 1932, w dziesiątą rocznicę Marszu na Rzym, jako manifest łączenia sportu, monumentalnej architektury i ideologii.​

Charakterystycznym znakiem stadionu jest pierścień sześćdziesięciu czterometrowych posągów sportowców z białego marmuru z Carrary, ustawionych wokół bieżni niczym antyczna galeria. Z czasem obiekt wyszedł jednak poza pierwotny kontekst propagandowy: gościł m.in. część eliminacji hokeja na trawie podczas igrzysk w Rzymie w 1960 roku oraz ceremonię otwarcia mistrzostw świata w pływaniu w 2009 roku.​

© Grzegorz Kaliciak

San Siro – olimpijska scena i nierozwiązany spór

Na drugim końcu olimpijnej drogi stoi San Siro, które 6 lutego 2026 roku ma być areną ceremonii otwarcia igrzysk Mediolan–Cortina. Stadion, wciąż formalnie użytkowany wspólnie przez AC Milan i Inter, pozostaje centralnym punktem miejskiego sportu, generując przychody wspierające znaczną część podstawowej działalności sportowej w Mediolanie.​​

Równolegle trwa jednak gorąca dyskusja o jego przyszłości: po decyzji władz Mediolanu o sprzedaży terenu pod nowy wspólny stadion klubów pojawiły się pytania, co stanie się z Meazzą po igrzyskach. W debacie publicznej przewijają się głosy sprzeciwu wobec koncepcji kosztownego odświeżenia obiektu na potrzeby ceremonii, by następnie szybko go zburzyć, a radni miejscy podkreślają, że decyzja o losach stadionu – jako nieruchomości o historycznej i strategicznej wartości – musi pozostać w gestii demokratycznych instytucji miasta, a nie wyłącznie spółek kontrolujących oba kluby.​​