Brzmi egzotycznie? Może, skoro narodowym daniem jest tam rekin. Ale powinno też brzmieć piłkarsko, ponieważ na tych dwóch niewielkich wyspach jest aż 10 lig piłkarskich, a w ostatnich latach odbyły się aż dwa mundiale…

W drodze do dodania 25 nowych krajów robimy dziś jedyny przystanek w Amerykach, zanim przeniesiemy się do Afryki. Ponieważ zasoby fotograficzne są ograniczone, musieliśmy wybrać dla Was kraj naprawdę zakręcony na punkcie futbolu. Wybraliśmy więc ten, w którym Anglicy już w pierwszych latach XX wieku zaczęli organizować mecze, powołując miejscowy związek piłkarski w 1908. Kraj może i należy więc do najmniejszych na świecie, ale ma znacznie starszą federację od Polski.

Z ludnością ledwo ponad 1,2 miliona Trynidad i Tobago ma aż 85 tys. piłkarzy, system 8 lig i 100 klubów piłkarskich. Czy trzeba coś dodawać? Może jeszcze to, że od 2001 do 2010 wyspy gościły już dwa mundiale, oba w kategorii U17 – najpierw mężczyzn, potem kobiet. W stadiony Trynidad (cóż, z chińską pomocą) inwestuje sporo, ponieważ programy sportowe mają pomóc aktywizować młodzież, by nie popełniała przestępstw w tym biednym kraju. Dziś zaczynamy ze skromną dawką trzech bardzo istotnych obiektów.

Hasely Crawford Stadium

Największy stadion w kraju i jednocześnie narodowy powstał w 1982 roku, w sercu centralnego ośrodka sportu, pośród innych obiektów sportowych. Przeszedł znaczącą renowację przed 2001 rokiem, gdy odbywały się tu kluczowe mecze Mistrzostw Świata U17. Stadion od początku ma konstrukcję stalową z jedną dominującą trybuną – wysoką i zadaszoną, wyposażoną w zaplecze administracyjne i sportowe. Pozostałe sektory to odkryte łuki.

W 1996 r. stadionowi nadano imię pierwszego złotego medalisty olimpijskiego w historii kraju – Haselyego Craworda.

Ato Boldon Stadium

Zlokalizowany w połowie drogi między dwoma największymi miastami Trynidadu stadion powstał w 2001 roku, przy okazji organizacji pierwszego mundialu w historii – w kategorii U17. Tradycyjnie w Karaibach nie jest on typowo piłkarski, lecz posiada bieżnię, co uzasadnia nadanie mu imienia czterokrotnego medalisty w sprincie, Ato Boldona.

Obiekt ma cztery trybuny, ale trzy z nich znajdują się obok siebie, wzdłuż prostej startowej – główna dysponuje zadaszeniem, a dwie boczne to otwarte sektory. Naprzeciwko powstała największa, odkryta trybuna. Wszystkie miejsca są siedzące.

Ze względu na zapotrzebowanie i ograniczony budżet, zaledwie kilkanaście kilometrów dalej zbudowano identyczny obiekt, Mannie Ramjohn Stadium w Marabelli.

Mannie Ramjohn Stadium

Powstały w Marabelli na przedmieściach San Fernando stadion został otwarty w 2000 roku. Nazwa honoruje Manniego Ramjohna, pierwszego złotego medalistę w historii Trynidadu i Tobago (jednak nie olimpijskiego).

Biegacz jest jednak patronem obiektu używanego głównie do futbolu. Ponieważ leży w jednym z największych miast na Trynidadzie, stał się areną meczów aż czterech miejscowych klubów sportowych. Był też gospodarzem Mistrzostw Świata U17 w 2001 i 2010 roku.

Zaledwie 13 km na północ, w Couvie powstał identyczny obiekt, różniący się wyłącznie kolorem krzesełek.

Marvin Lee Stadium

Najważniejszy nieposiadający bieżni lekkoatletycznej piłkarski stadion w kraju dysponuje aktualnie zaledwie dwiema stałymi trybunami, ale obie z nich mają wyjątkową formę. Główna to jednopoziomowe, strome sektory z zadaszeniem i zapleczem. Druga trybuna stoi obok i choć ma tylko trzy sektory, to ich układ jest niezwykły, bo pionowy. Dzięki budowie ze stali poszczególne sektory można dosłownie nałożyć jeden nad drugi, a wówczas wystarczy już tylko dołożyć klatkę schodową. Na naszych zdjęciach jednak boczna trybuna ma niestety tylko jeden poziom (dwa pozostałe są rozłożone obok), dlatego jako osłoda musi wystarczyć jedynie powyższe zdjęcie, prezentujące te wyjątkowe sektory w pełnej krasie, w układzie pionowym.

W 2007 r. obiekt został pierwszym na Karaibach, który dysponuje sztuczną murawą, a jego nazwa wspomina kapitana młodzieżowej reprezentacji Trynidadu, który po zderzeniu z Landonem Donovanem na boisku został sparaliżowany od szyi w dół, po czym zmarł osłabiony w szpitalu w wieku 21 lat.