Tegoroczny kandydat z Chile jest jak prawie każdy stadion z tego kraju: ekonomiczny, zbudowany szybko i bez przeszacowania potencjału. A jednak podobać się może, nawet jeśli z bieżnią...

Potocznie znany jako „El cementerio de elefantes” (cmentarzysko słoni), stadion na zachodzie miasta Talca sięga swoją historią 1937 roku i od początku stanowił dom dla klubu Rangers de Talca. Początkowo jego widownia opierała się zwłaszcza na wschodniej trybunie nasypowej, później doszła trybuna po zachodniej stronie boiska. W latach 90. w wyniku partnerstwa rządów Chile i Hiszpanii powstała bieżnia lekkoatletyczna.

© Espacio Cubierto

Kluczowe zmiany nastąpiły w latach 2010-11, gdy przeprowadzono gruntowną modernizację – jedną z wielu w całym kraju z okazji dwustulecia Chile. Od zera stanęła zachodnia trybuna z częściowym zadaszeniem i powierzchnią użytkową 3530 m².

Z kolei historyczną wschodnią trybunę pokryły nowe prefabrykaty żelbetowe, a na nich krzesełka. Wskutek zmian standard podniósł się bardzo znacząco, ale przejście na indywidualne siedziska ograniczyło pojemność z 12 do 8 tys. miejsc. Dlatego już wtedy zapowiadano, że dojdzie do drugiej fazy rozbudowy.

© Espacio Cubierto

Czas na realizację tej obietnicy nadszedł w 2017 roku. Zachodnia trybuna została rozbudowana (łącznie z zapleczem sanitarnym pozostałych sekcji stadion ma 5264 m² pow. użytkowej) i zadaszona w pełni. Wschodnia otrzymała pawilony z toaletami, natomiast nowe sektory na łukach powstały od zera i wspólnie ze wschodnią trybuną otrzymały zadaszenie z lekkiej membrany PVC (w sumie 7700 m²). Zgodnie z projektem stadion nie jest w pełni domknięty, na północnym wschodzie ma formę otwartą – to tędy wchodzi większość widzów.

© Espacio Cubierto

Podobnie jak w przypadku innych stadionów realizowanych w Chile, projekt charakteryzował się dostosowaniem do potrzeb w skali regionu oraz dużą dyscypliną realizacji. Realizacja pierwszej fazy trwała 255 dni, a drugiej – 471 dni. W sumie na budowę stadionu wydano ok. 12,3 mld peso (w chwili otwarcia 60 mln zł).